MT’S-KUNSTCONTEXT-BLOG

De website www.kunstcontext.com gaat over de context van kunst en cultuur.

Daaraan ten grondslag ligt uiteraard de directe ervaring met kunst en cultuur.

 

ISAAC JULIEN - BETTER LIFE (TEN THOUSAND WAVES), in De Pont, Tilburg. In museum De Pont in Tilburg is de single-screen versie van Ten Thousand Waves van Isaac Julien te zien. (duur 52 min).

Daarin neemt Julien een dramatische gebeurtenis als uitgangspunt. In 2004 verdronken 20 Chinese kokkelvissers aan de kust van Wales (Morecambe bay) omdat ze overvallen werden door de opkomende vloed. Ze spraken geen Engels en daardoor waren ze moeilijk te vinden. Allemaal waren ze op zoek naar een beter leven. Dat uitgangspunt neemt Isaac Julien als vertrekpunt in zijn videowerk. Hij maakt in dat videowerk combinaties van heel verschillende invloedsbronnen. De beelden die vanuit een helicopter gefilmd werden van het zoeken naar de Chinese kokkelvissers combineert hij met de beelden van de zwevende godin Mazu (de traditionele beschermheilige van de vissers en de gewone mensen). Historische filmbeelden van de Chinese revolutie, combineert hij met hedendaagse filmbeelden in een architectonisch decor van modern Shanghai; documentaire beelden van de achterblijvende familie van een van de vissers, combineert hij met kleurrijke filmdecors die verwijzen naar hedendaagse Chinese films. Dichteres Wang Ping liet hij een gedicht (Small Boats) maken. Daarin figureert de traditionele Chinese godin van de zee, Mazu. Mazu zou in de 10de eeuw geleefd hebben en wilde volgens de overlevering drenkelingen redden en is toen overleden. Mazu zie je in dit werk van Julien in twee gedaantes: als zwevende godin (CGI-techniek en verwijzingen naar Chinese films zoals Crouching tiger, hidden dragon maar anderzijds ook naar traditionele Chinese prints) en als moderne Mazu in een filmdecor in het moderne Shanghai dat eveneens geïnspireerd is door films van de Chinese regisseur Wong Kar Wai. Isaac Julien werkt zowel op een esthetisch/poëtische wijze - de filmbeelden zijn vaak bijzonder fraai gekadreerd, belicht etc. - als op een geëngageerde wijze: schatplichtig aan het post-kolonialisme, werkt hij volgens eigen zeggen vanuit een politieke, kritische betrokkenheid en vanuit een trans-locale visie op kunst, waarin de verbondenheid tussen culturen centraal staat. Hij heeft daarom intensief samengewerkt met Chinese collega's. Chinese actrice Maggie Cheung speelt de hoofdrol als de traditionele Mazu, dichteres Wang Ping maakte een gedicht, filmmaker Yang Fudong speelt een rol in de film, etc. Te zien tot en met 10 november 2013, meer info  

 

CHRISTO - BIG AIR PACKAGE. Gasometer, Oberhausen. In de gashouder in Oberhausen is een installatie van Christo te zien. De big air package is een enorme, soort luchtballon van licht-doorlatende stof. Deze is van binnen te bezichtigen, via luchtsluizen waar je in een lege, witte, wereld stapt met heel diffuus licht en waarin soms de zon wat lichtvlekken laat zien. Aan het plafond hangt een camera, deze registreert vanaf een grote afstand de bewegingen van de bezoekers. De filmbeelden die opgenomen worden, kun je op de begane grond zien: je ziet dan de enorme grootte van het object pas goed: mensen zien eruit als mieren. Met een lift kun je naar de bovenverdieping en dan zie je dat het een soort luchtballon is die in de gashouder opgeblazen wordt met twee grote ventilatoren. Op de begane grond is een foto-tentoonstelling te zien van eerdere projecten van Christo en Jeanne-Claude. Tot 30 december 2013, Oberhausen meer info

 

ARNOUT MIK - COMMUNITAS, in het Stedelijk Museum, Amsterdam. In de nieuwe benedenverdieping van het Stedelijk Museum is momenteel een fascinerende overzichtstentoonstelling te zien van het werk van Arnout Mik. De videowerken van Arnout Mik worden in een soort parcours van verschillende ruimtes getoond. De werken zijn overwegend zonder geluid. De beelden zijn enerzijds heel herkenbaar en te relateren aan datgene wat we op televisie en internet zien. Toch toont Mik de werkelijkheid op een heel vervreemdende manier: door de niet meteen verklaarbare handelingen van getoonde personages, door vertragingen en combinaties van beelden. Door de combinatie van enerzijds herkenbaarheid en anderzijds vervreemding, ontstaan videowerken waar je blik aan blijft hangen als het ware. Het werk Middlemen is een van de meest fascinerende werken: te midden van een puinhoop van papier op de grond (verwijzingen naar een beursvloer; kantoor - een aanslag of crash?), loopt of zit het personeel met een verbijsterde of verdwaasde blik. De man op de voorgrond, heeft een dubbelganger naast zich (een robot? - rechts) dat maakt het nog meer vervreemdend. Vrijwel alle werken roepen veel vragen en reacties bij je op als toeschouwer en suppoosten blijken opeens ook onderdeel van het werk te zijn. (van 04-05-2013 - 25-08-2013).

 

GRENSVERLEGGEND/ TRANSFORMING THE KNOWN, Gemeentemuseum Den Haag. Kunstverzamelaar Bert Kreuk toont zijn collectie van internationale, hedendaagse kunst in het Gemeentemuseum Den Haag. De verzamelaar zelf vertelt in een korte video wat zijn beweegredenen zijn om hedendaagse kunst te verzamelen: hij is vooral gefascineerd door de manier waarop kunstenaars grenzen verleggen en de werkelijkheid in hun kunst transformeren. De collectie is interessant vanwege de in Nederland nog niet eerder getoonde werken van hedendaagse kunstenaars als Matthew Day Jackson, Kaari Upson, Theaster Gates, Matthias Faldbakken, Danh Vo e.a. In de begeleidende short-guide wordt het getoonde werk kort toegelicht. (van 08-06-2013 - 29-09-2013).

 

JA NATUURLIJK, in het GEM in Den Haag. In het GEM is de tentoonstelling Ja, Natuurlijk nog te zien. Daarin worden allerlei perspectieven op duurzaamheid, natuurlijkheid en de destructie van de natuur getoond. Werk van o.a. Jane & Louise Wilson; Ai WeiWei; Olafur Eliasson; Pierre Huyghe met recollection; Phyllida Barlow; Maarten vanden Eynde; Persijn Broersen Margit Lukács; Francis Alys - heel indrukwekkend werk weer: Barrenderos. Momenteel werken de Canadese kunstenaars Jim Hollyoak en Matt Shane aan hun werk Quagmire op zaal. Het concept van het werk is interessant, ze vertellen daar desgewenst zelf over. Op deze website is meer te lezen over het werk Quagmire (Moeras, modder), het concept en hun werkwijze (co-creatie). Beide tentoonstellingen zijn mooie inspiratiebronnen voor CKV en kunst beeldend docenten voor het nieuwe schooljaar: actuele thema's, interessante concepten en werkwijzen (creatieve processen) van kunstenaars; invloeden vanuit verschillende achtergronden, contexten en culturen. (nog tot en met 25-08-2013).

 

HAND MADE, Museum Boijmans van Beuningen, Rotterdam. In het Boijmans was de expositie Hand Made te zien, waarin de hernieuwde aandacht voor ambachtelijkheid in kunst en design centraal stond. De tentoonstelling bevatte zowel ambachtelijke kunst- en nijverheid uit het verleden maar bracht deze in verband met actuele beeldende kunst en design. Mode-ontwerper Iris van Herpen maakt gebruik van 3D prints, de techniek die zij ontwikkeld heeft vertoont in visueel opzicht een vergelijkbare aandacht voor detaillering die veel ambachtelijk gemaakte nijverheid (borduurwerk, kant) laat zien. Op deze manier werden clichés over ambacht in twijfel getrokken en van een historische context voorzien. Daarnaast werden ambachtelijke aspecten van nijverheid uit historische tijden weer verbonden aan nieuwe technieken, zoals het 3-D printen, maar ook aan de houding van veel kunstenaars en vormgevers van nu. (van 09-03-2013 - 20-05-2013).

 

SLOW BURN in Tilburg. In Fundament Foundation heeft tot 23 juni 2013 in de voormalige NS werkplaats vlakbij Centraal Station Tilburg de tentoonstelling SLOW BURN georganiseerd. SLOW BURN stelt twee concepten centraal: tijd en entropie. Kunstenaars hebben werk gemaakt/aangeleverd dat aansluit op een of beide concepten, en hebben werk gemaakt voor specifieke ruimtes in deze enorme hallen. De expositie toont verrassende werken van o.a. Žilvinas Kempinas, Tsang Kin-Wah, Broersen & Lukacs, Burkard Blumlein, Saskia Olde Wolbers, Thomas Léon, Diego Bianchi en Peter Buggenhout. Buggenhout maakte een enorme installatie van caravan-onderdelen, en het geheel oogt alsof het geëxplodeerd is. Žilvinas Kempinas toonde het werk Live Transmission (2011-2013) een installatie met stroken video-band die tussen twee wanden bevestigd waren. Tussen deze video-banden stonden ventilatoren waardoor alle stroken wapperden en een ruisend geluid veroorzaakten. De installatie van Tsang Kin-Wah ( - The Fourth Seal – HE Is To No Purpose And HE Wants To Die For The Second Time, 2010) bestond uit geprojecteerde teksten, die als slangen over de vloer kropen. De teksten namen steeds verder toe, waardoor op een bepaald moment een chaotisch geheel van tekstflarden zichtbaar werd. Van Saskia Olde Wolbers werd het werk Pareidolia getoond, van Thomas Léon het werk Living in the ice-age en van Broersen en Lukacs het werk News from nowhere. Elke ruimte had een ander karakter een andere sfeer, de twee concepten van tijd en entropie werden door de kunstenaars op heel verschillende wijze benaderd, de ruimte werd op steeds andere manieren benut. De installatie van Diego Bianchi  (Feel free, feel fear) bestond uit een lange, nauwe gang waar je doorheen kon klauteren en kruipen. Elke nis en hoek bevatte weer andere, verrassende elementen (een bergje met bloem; gaten in de wand waar licht doorheen kwam, een matras dat tegen de muur aangeleund stond, een stapel houten blokken waar je overheen kon klimmen, etc.). Het werk van Josiah McElheny The Past Was A Mirage I’d Left Far Behind bestond uit een aantal houten frames met spiegelende platen en projectieschermen. Er werden filmfragmenten op geprojecteerd die afkomstig waren van de vroege abstracte film. Door de spiegelende platen verbonden zowel de andere houten frames als de ruimte en ontstonden er steeds wisselende perspectieven op het werk en de ruimte. (van 06-04-2013 - 23-06-2013).

    

Anish Kapoor in De Pont in Tilburg. In museum De Pont een indrukwekkende tentoonstelling van recent werk van Anish Kapoor. In 1987 zag ik het eerste werk van Anish Kapoor bij Sonsbeek. Dat was een 'conversief trauma' zoals dat door David Hargreaves genoemd werd. Daarna heeft het werk van Kapoor mij altijd gefascineerd: zijn werk is daarna op talloze plaatsen te zien geweest en steeds opnieuw weet Kapoor beelden te maken die je zintuigen vasthouden en je soms heel desoriënterende emotionele ervaringen laat ondergaan (zie ook het werk dat hieronder beschreven staat: Dirty Corner.

     Al vanaf de opening van museum De Pont twintig jaar geleden, maakt het werk van Anish Kapoor deel uit van de vaste collectie. In de loop van de jaren zijn er in het totaal vijf werken van Kapoor aangekocht, het meest recente werk was 'Vertigo'. Dit werk staat centraal in de tentoonstellingsruimte met werken met perfect gepolijste oppervlaktes. Volgens Kapoor is zijn werk geïnspireerd op het boek van Alice in Wonderland, 'Through the looking glass' en wil hij de kijker een sublieme ervaring laten ondergaan. De werken met concave en convexe spiegelende oppervlaktes leidt inderdaad tot een paradoxale mengeling aan bijzonder esthetische maar ook hallucinerende ervaringen waarbij je blik soms zo gedesoriënteerd raakt dat je er draaierig van wordt. Het werk 'Vertigo' verwijst dan ook niet voor niets naar de film van Alfred Hitchcock (zie een impressie van het werk op: http://www.youtube.com/watch?v=Kwl_oZh9fRQ&feature=youtu.be en: http://www.youtube.com/watch?v=30-N2SN6T1o&feature=youtu.be) . In De Pont is eveneens het werk 'Shooting into the corner' te zien, waarbij een echt kanon patronen van rode was met 80 kilometer per uur afvuurt op een witte muur. Het contrast tussen deze rode 'mess' op de muur, en de perfect gepolijste spiegelwerken kan haast niet groter zijn. Naast deze installatie zijn er nog nieuwe werken waarbij je als kijker in gekleurde holle vormen kijkt, en de sensatie van kleur en ruimte ervaart, en de experimentelere werken met cement. Al met al een indrukwekkende expositie, die het mooiste museum van Nederland (samen met het nieuw geopende Stedelijk Museum dan) nog weer een keer goed op de kaart zet. Beslist gaan bekijken. De expositie van Philippe Vandenberg en Berlinde de Bruyckere is momenteel ook nog te zien (zie hieronder). Leerlingen van het Theresialyceum waren ook erg hoorbaar onder de indruk van dit werk van Kapoor, zij mochten naar de preview (zie en hoor: http://www.youtube.com/watch?v=PrH58o9MTN4&feature=youtu.be) . Nog te zien tot en met 27 januari 2013. http://www.depont.nl/nc/tentoonstellingen/programma/detail/pers/-e14b17d459/

 

Philippe Vandenberg en Berlinde de Bruyckere in De Pont in Tilburg. Innocence is precisely: never to avoid the worst, is de titel van de tentoonstelling van deze twee kunstenaars. Berlinde de Bruyckere maakte na het overlijden van collega kunstenaar Vandenberg een persoonlijke selectie van zijn werk, dat nu samen met nieuw werk van De Bruyckere, in museum De Pont in Tilburg getoond wordt.  Van beide kunstenaars zijn tekeningen te zien, en van Vandenberg zijn schilderijen te zien, van de Bruyckere een aantal sculpturen. De thema's in het werk van beide kunstenaars zijn verwant en gaan over lijden, pijn en kwetsbaarheid. De manier waarop beide kunstenaars dit verbeelden is puur en rauw tegelijk, toch is het werk van beide kunstenaars heel verschillend. Indrukwekkend werk, heel ingetogen gepresenteerd. Nog tot 28 oktober 2012 te zien in Museum De Pont in Tilburg http://www.depont.nl/nc/tentoonstellingen/programma/detail/pers/philippe-vandenberg-berlinde-de-bruyckere/

 

David Claerbout in EYE filminstituut in Amsterdam. David Claerbout is een video-kunstenaar die juist de narratieve elementen weggehaald lijkt te hebben in zijn werk. De videobeelden zijn zodanig vertraagd dat het lijkt alsof je naar een foto kijkt. In het werk Kindergarten Antonio Sant’Elia, 1932, 1998 heeft hij een foto van schoolkinderen als still gebruikt, waarin alleen de blaadjes aan de bomen zacht bewegen waardoor de onbeweeglijkheid van de kinderen versterkt wordt. Daarmee heeft hij het medium video en het medium fotografie getransformeerd tot een nieuwe hybride vorm. Ook filmt hij soms urenlang vanuit talloze verschillende perspectieven dezelfde plek waar nauwelijks beweging te zien is en alleen het licht of de schaduw langzaam verandert. Dat doorbreekt de wetten van de film waarbij beweging (kinè) het centrale element behoort te zijn. Te zien t.m. 3 juni 2012.  http://www.eyefilm.nl/found-footage/found-footage-cinema-exposed

 

Saskia Olde Wolbers bij galerie Diana Stigter in Amsterdam. Pareidolia de nieuwe video installatie van Saskia Olde Wolbers is te zien bij galerie Diana Stigter in Amsterdam. Pareidolia is opnieuw een videowerk dat een vervreemdende wereld schetst. Het woord pareidolia verwijst naar het verschijnsel dat je in niet menselijke vormen (wolken) soms menselijke figuren meent te ontwaren. Saskia Olde Wolbers is een videokunstenares die landschappen maakt die ‘net echt’ lijken. Ze bouwt deze landschappen zelf van alledaagse materialen die in huis te vinden zijn: plastic waterflesjes, koelkastroosters, verpakkingsmaterialen enzovoort. Vervolgens filmt zij maquettes of miniatuurlandschappen. Omdat zij met haar videocamera in close-up filmt met een minicamera, lijken de miniatuurlandschappen toch levensgroot wanneer de videobeelden vertoond worden op een scherm. De inspiratie voor de verhalen haalt zij uit kranten of tijdschriften ze maakt deze tot nieuwe verhalen die bij haar videolandschappen horen. Deze verhalen zijn vaak heel bizar, en dramatisch. Mensen komen er niet voor in haar videofilms. Saskia Olde Wolbers maakt videokunst waarin je als kijker meegezogen wordt, de camera beweegt zo door het landschap dat het lijkt alsof je als kijker erin kunt ronddwalen. De wereld die zij toont is een virtuele wereld, een schijnwereld die wel ‘net echt’ lijkt. Soms denk je de alledaagse materialen te herkennen in de video, maar meestal zijn alle voorwerpen omgevormd tot een nieuwe, vervreemde wereld van droomlandschappen. Pareidolia, bij galerie Diana Stigter t.m. 19 mei 2012 http://www.dianastigter.nl/do.php?a=show_visitor_exhibitions&b=exhibition&id=105&back=past

 

Saul Leiter in het Joods Historisch Museum in Amsterdam. Saul Leiter wilde eigenlijk schilder worden, maar werd vooral beroemd door zijn foto's. Een bijzonder indrukwekkende expositie van zijn intrigerende foto's is momenteel te zien in het Joods Historisch Museum. De foto's van Saul Leiter blijven op je netvlies plakken: toch zijn het allerminst eenvoudige beelden, veel foto's zijn erg complex van beeldstructuur omdat Leiter speelt met alle mogelijke elementen die fotografie kan bieden: scherpte-diepte; focus; kadrering/compositie; contrast; kleur; voorgrond/achtergrond; fotografische 'fouten' (onscherpte; beeldelementen die het zicht belemmeren). Maar dit spel met fotografie levert intrigerende beelden op, waar je lang naar kunt kijken en hoewel veel van de getoonde beelden decennia geleden zijn opgenomen in New York, hebben ze niets aan actualiteit verloren. Saul Leiter laat een geheel eigen stijl van fotograferen zien die erg de moeite waard is om te gaan bekijken. Nog tot en met 4 maart 2012. http://www.jhm.nl/actueel/tentoonstellingen/archief/saul-leiter

 

Eugene Atget in het Fotomuseum in Rotterdam. Eugène Atget wordt beschouwd als de grondlegger van de documentaire fotografie. Hij werkte vooral in Parijs en omgeving, en maakte foto's van het Ancien Régime, wilde veel vastleggen wat hij aan het eind van de negentiende en begin twintigste eeuw zag verdwijnen. Toch werd hij heel bekend door zijn 'moderne' beelden van Parijs: zo inspireerden zijn foto's van etalages de surrealisten, waaronder Man Ray. Ook veel fotografen daarna werden steeds opnieuw door de bijzondere kwaliteit van de foto's van Atget beïnvloed: Berenice Abbott, Walker Evans etc. Maar ook Walter Benjamin schreef over fotografie en over Atget in: Het kunstwerk in het tijdperk van zijn technische reproduceerbaarheid. Zijn foto's zijn momenteel te zien in het fotomuseum in Rotterdam en daarbij zijn vrij veel goede, authentieke prints te zien (in sepia-tinten). Nog te zien tot 8 januari in Rotterdam: http://www.nederlandsfotomuseum.nl/index.php?option=com_nfm_agenda&task=view&id=290&Itemid=760

 

Van Gogh Museum: Snapshot. Schilders en fotografie 1888 - 1915. In het Van Gogh Museum is een tentoonstelling te zien die gericht is op de relatie tussen schilderkunst en fotografie aan het eind van de negentiende en begin twintigste eeuw. Zowel schilderijen als foto's zijn te zien van: George Hendrik Breitner, Pierre Bonnard, Maurice Denis, Henri Evenepoel, Henri Rivière, Felix Vallotton en Edouard Vuillard. Daarbij zie je hoe het medium fotografie: momentopnames, afsnijdingen, contrasten, beweging de schilders inspireert. De presentatie is erg mooi opgezet: je ziet een wisselwerking tussen schilderijen en foto's daar waar er een sterke beïnvloeding is. Maar ook zijn er schilders die juist niet direct maar meer indirect geïnspireerd werden door de fotografie. Nog tot 8 jan. 2012 http://www.vangoghmuseum.nl/vgm/index.jsp?page=246466&lang=nl

 

Marijke van Warmerdam. In het museum Boijmans van Beuningen is een tentoonstelling van Marijke van Warmerdam te zien. Zij maakt videokunst, de titel van de tentoonstelling is: Dichtbij in de verte. Het werk van Marijke van Warmerdam bestaat uit korte videofilms die als loop vertoond worden. De filmbeelden laten een hele intense manier van kijken zien, als beschouwer volg je deze intense blik. Soms gebeurt er nauwelijks iets in het beeld en zie je alleen maar een sliertje melk door een glas water cirkelen, op andere beelden volg je als het ware de wind die over een leeg industrieel landschap waait. In een van de videofilms kijk je naar een raam waardoor een sneeuwlandschap te zien is, waarin het tempo van sneeuwen beïnvloed lijkt te worden door het roeren in het theekopje dat op de vensterbank staat. Dat werk heet: roeren in de verte. Nog tot 22 jan. 2012 http://www.boijmans.nl/nl/7/kalender/calendaritem/622/marijke-van-warmerdam

 

GLOW. In Eindhoven is elk jaar het licht-in-kunst-en-architectuur festival GLOW. Dit jaar was er voor het thema 'Waan en Werkelijkheid' veel publiek aanwezig, in de week waarop het festival is, bezochten maar liefst 360.000 bezoekers GLOW. Werk van Giny Vos Cinema Today in de etalage van een kledingzaak, toonde vergrote pixels van beelden van zwart-wit films uit de vroege cinema maar ook van bewakingscamera's, geabstraheerde vlekken die van een afstand toch duidelijk op filmbeelden leken. De projectie van Xavier de Richemont op het Van Abbemuseum met als titel: Burning Van Abbemuseum zag er heel dramatisch uit en in deze tijd van bezuinigingen op cultuur ook nog heel symbolisch. Les terraines vagues, van Jacqueline Verhaagen bestond uit kleine glimlichtjes in de Dommel, die af en toe oplichtten. Tamar Frank had in een vijver een sprookjesachtige installatie getiteld 'Fireflies'. United Visual Artists toonden een installatie met licht en geluid, waarbij het gedrag van de bezoekers omgezet werd in licht en geluid. Karasic & Van Gelder maakten een installatie waarbij bezoekers mee konden tekenen door hun smartphone of i-pad te gebruiken. Afwisselende werken, soms leunend tegen het kitscherige, tegen technologisch design soms juist ook heel autonoom van karakter, zoals het werk van Verhaagen. http://www.gloweindhoven.nl/

 

Dutch Design Week - Graduation Show Design Academy. Wanneer je eenmaal de graduation show van de Design Academy bezocht hebt, kom je elk jaar weer kijken. Het enthousiasme van de studenten die over hun eigen afstudeerprojecten vertellen, in combinatie met de hoge kwaliteit van de ontwerpen maakt het elk jaar weer een feest van de inventiviteit. Dit jaar bezochten wederom veel mensen de graduation show: 180.000 bezoekers in 1 week. Een greep uit de meest interessante ontwerpen: Bachelor studenten Tom Loois met zijn App: Blank Ways, de app die je navigeert naar plaatsen waar je nog niet eerder bent geweest http://cargocollective.com/tomloois#2159977/Blank-Ways; Dennis van Melick toonde zijn innovatieve ontwerpen voor verkeerslichten: http://www.designacademy.nl/EVENTS/GRADUATION2011/Projects.aspx?studentId=1254. De mijnenjager van Massoud Hassani was zowel een mooi maar vooral ook een nuttig ontwerp http://massoudhassani.blogspot.com/. Master student Itay Ohaly ontwikkelde in het project Design & Chaos, nieuwe vormen van creatieve processen waarin toeval een belangrijke rol speelt, voorbeelden hiervan zijn te vinden  op: http://www.ohaly.com/.  Bij de Dutch Design Awards werd Bart Hess zeer terecht verkozen tot jonge ontwerper van het jaar. http://barthess.nl/

 

Urs Fischer. Werk van de kunstenaar Urs Fischer is in de expositie 'RAW' van Fundament Foundation te zien, www.fundamentfoundation.nl en daarnaast heeft Fischer ook werk op de biënnale van Venetië in de Arsenale. Daar heeft hij een exacte replica van het werk van Giambologna gemaakt van paraffine: al vanaf het begin brandt dit werk dus langzaam op. Naar dit werk keek een toeschouwer, een man met gele broek, colbert en zwarte hoornen bril. Hij is bijna opgebrand. Zijn hoofd is er vanaf gevallen, alleen zijn benen branden nog. Ook een tweede replica van deze bezoeker is langzaam aan het opbranden: zijn schedel is al bijna leeg. Ook een bureaustoel is bijna opgebrand. Bijna alle toeschouwers die het werk zagen, smolten als het ware voor dit werk. http://www.mixedgrill.nl/2011/06/04/de-kaarsen-van-urs-fisher/. Fischer maakt werken die van tijdelijke aard zijn. Hij lijkt daarbij enerzijds actie te voeren tegen de kunst als een soort anti-kunst, waarbij hij de eeuwigheidswaarde van kunst opblaast en het verval van de kunstwerken juist in beeld brengt. Anderzijds is zijn werk een hedendaagse variant op de Vanitas werken uit de zeventiende eeuw. Voor 'RAW' maakte Fischer een reeks werken in het park de Oude Warande, van ongebakken klei. http://www.fundamentfoundation.nl/lustwarande/kunstenaars/urs-fischer-2/  en http://internet-art-shop.com/noteslog/?p=7321 Door de regen en zon zijn veel van deze werken vergaan inmiddels. Een werk dat bestond uit een verzameling fruit en een schedel in klei - een letterlijke verwijzing naar een Vanitas stilleven - plaatste hij midden op een pad waar dagelijks veel wandelaars en fietsers gebruik van maken.

 

Anish Kapoor. Ascension & Dirty Corner. Momenteel is er veel werk van Anish Kapoor te zien: in De Pont in Tilburg is zijn werk 'Vertigo' te zien. In Venetië in de San Giorgio Maggiore een installatie getiteld 'Ascension'. En in Milaan zijn er twee exposities in de Rotonda di Via Besana, en in de Fabbrica del Vaporo 'Dirty Corner'. Informatie is te vinden via: http://www.anishkapoormilano.com/. Het werk van Kapoor in Venetië is een installatie waarbij een tornado via mistmachines en ventilatoren opgewekt wordt. Technisch ingewikkeld, maar het beeld is verbluffend: vooral in de context van de kerk-architectuur van Palladio. Kapoor wilde een object maken dat immaterieel is. Dat is hem erg goed gelukt. Hoewel het technisch af en toe lastig blijkt om het werk goed te laten functioneren in deze kerk, en het klimaat van Venetië, is het beeld wanneer de tornado ontstaat, heel indrukwekkend om te zien. In Milaan is in de Rotonda di Via Besana een reeks van de gebogen spiegels te zien, die vervreemdende visuele beelden tonen van de beschouwer zelf en de ruimte met de andere werken, waaronder de installatie 'My Red Homeland'. Tot slot het werk 'Dirty Corner' in de Fabrico del Vaporo: voorafgaand moet de bezoeker een verklaring ondertekenen dat deze geen last heeft van een slechte gezondheid, hartklachten, paniekaanvallen of claustrofobie.....Dat is geen overbodige verklaring. Wanneer je het werk instapt, word je geconfronteerd met complete duisternis, een gebrek aan visueel referentiekader, het onbekende niets. Het vergt enige moed om over de drempel te stappen in het niets, en daarin vervolgens zelf op te lossen.

 

INCEPTION. De nieuwe film van Christopher Nolan over (lucide) dromen, de droom in de droom, en het implanteren van ideeën in het brein van anderen is bijzonder intrigerend. Nolan zoekt de grens op tussen de Hollywood blockbuster (spanning, specialeffects, sterren in de hoofdrol, technisch hoge kwaliteit van de filmbeelden) en de Independent film (geraffineerde verhaallijnen, verrassende wendingen, grote complexiteit, open einde). In Memento draaide het concept van de film om geheugen en geheugenverlies; in Insomnia stond slapeloosheid centraal; in The Prestige ging het over illusies, verschijn-en-verdwijntrucs en dubbelrollen; The Dark Knight bracht de totale chaos en anarchie in beeld. Nu dan Inception, daarin wordt een spel met de kijker gespeeld: Wat is realiteit? en wat is de droomwereld? Het is een bekende thematiek uit bijvoorbeeld de films van David Lynch (in Twin Peaks, de beroemde droomsequentie waarbij de acteurs achterstevoren spraken en acteerden, en waarna de beelden teruggespeeld werden en in Inland Empire). Wat maakt de film Inception de moeite waard? aanvankelijk lijkt het alsof je in een doorsnee Hollywood-blockbuster beland bent, maar het tempo en de complexiteit van het verhaal zijn zo groot/hoog dat je blik geboeid blijft. Ook naderhand levert de film stof tot bespiegeling op. Het beklemmende van dromen en nachtmerries is goed in beeld gebracht; het chaotische van in elkaar overvloeiende droomsequenties eveneens. Stilistisch is het een herkenbare Nolan-film geworden, met veel blauwtinten, high-tech elementen, veel sterk-realistisch evenals heel surrealistisch ogende specialeffects en de herkenbare, draaiende camerabewegingen. Het meest fascinerend is naar mijn mening toch het film concept waarbij het infiltreren in dromen (door een beveiliger die gespecialiseerd is in "subconscious security"), en daarbij een idee implanteren (inception "If you are going to perform inception you need imagination") de kern vormt, aan de hand waarvan Nolan een spel speelt met de kijker. Zo worden verbanden gelegd tussen het verbeelden van surrealistische droomwerelden en de magie van film en het creëren van nieuwe werelden in de film. Deze geven het geheel een gelaagdheid die deze fantasierijke-film tot een film die je gezien-moet-hebben maakt. In veel recensies wordt de link gelegd met computergames, vanwege de 'levels' waarin de dromen in de film voorkomen en waarbij je als kijker zelf onderdeel bent van het (vormen van het) filmverhaal, omdat je zelf de verbanden steeds moet leggen. http://inceptionmovie.warnerbros.com/  en een uitvoerige recensie op: http://chud.com/articles/articles/24313/1/REVIEW-INCEPTION/Page1.html

 

"Elke burger verdient een kans op kunst en cultuur." In NRC Handelsblad van zaterdag 8 mei 2010 staat op de opiniepagina een lezenswaardig artikel. Daarin wordt een zeer terecht pleidooi gehouden voor het in stand houden van een goed kunstklimaat, door niet massaal en onverantwoordelijk te gaan schrappen in subsidies op kunst, zoals meer dan 60% van het Nederlandse publiek (volgens een nova enquête) en veel politieke partijen willen doen. Er staan in dit opiniestuk een aantal punten in die heel belangrijk zijn om te blijven benadrukken t.a.v. de waarde van kunst. Het schrappen van subsidies nu, zonder dat er een goed klimaat is voor verzamelaars van kunst of sponsors voor kunst, zou betekenen dat we voor de toekomst iets heel wezenlijks gaan schrappen, wat we nu misschien niet goed realiseren. Het artikel geeft terecht nog eens een keer de noodzaak van kunst voor iedereen aan:

"- Kunst is iets waar iedereen recht op heeft.

- Kunst draagt bij aan het menselijk welzijn.

- Kunst vraagt inspanning, ze gedijt bij een groeiend bewustzijn en een voortdurend proces van belangstelling opbrengen.

[...] Maar die kunst moet er wel zijn. Zonder subsidie gaan theatergezelschappen op de fles, wordt het stil op muziekpodia en sluiten musea. Kunstonderwijs is onzin als het onderwerp van de lessen is verdwenen. Talent stormt niet meer aan als het bij gebrek aan voorbeelden niet weet in of tegen welke richting het stormt. "  uit: Elke burger verdient een kans op kunst en cultuur, opiniepagina. Daarnaast zijn echter natuurlijk ook de toeristische trekpleisters van de toekomst (zie hieronder) de vernieuwende kunstenaars die nu subsidie nodig hebben om hun pionierstraject te kunnen volgen. Kunst houdt de mens een spiegel voor, de spiegel van 'la condition humaine'  wezenlijk voor reflectie en als tegengif tegen alledaagsheid, populisme, vooroordelen en massaliteit.  Zaterdag 8 mei, 2010.

 

De Dans van Matisse. Tot 9 mei 2010 is De Dans van Matisse op de tentoonstelling van Matisse tot Malevich, pioniers van de moderne kunst uit de Hermitage in Amsterdam te zien. Het blijft een zinderend en dynamisch werk van Matisse, dat de moeite waard is om speciaal te gaan bekijken. In slechts 3 contrasterende kleuren en vereenvoudigde figuren die dansen in een kring, wordt het gevoel van een uitbundige dans krachtig gevisualiseerd. De hele tentoonstelling is de moeite waard om te bekijken, met prachtige werken van Matisse (naast de Dans is ook de rode kamer te zien, en daarnaast nog een aantal de kleine kleurrijke stillevens -stilleven met serviesgoed en fruit uit 1902 - die heel bijzonder zijn), Kandinsky (met een groot doek als Compositie VI uit 1913, maar ook kleine werken zoals Murnau, voorstudie van Landschap met groen huis uit 1908), Dufy, Manguin, van Dongen, De Vlaminck, Derain, Picasso en Malevich met zijn zwarte vierkant. Deze werken uit de Hermitage zijn oorspronkelijk afkomstig uit de collecties van de pionierverzamelaars Morozov en Sjtsjoekin. De fotobeelden van de huizen van deze verzamelaars spreken tot de verbeelding: te zien is hoe het negentiende eeuwse interieur volgepakt was met de meest avant-gardistische moderne kunst. Wat een visionaire blik hebben deze verzamelaars gehad, en wat een lef om in die tijd deze vernieuwende kunst te tonen en de pionierkunstenaars te steunen. De tentoonstelling en de catalogus besteden terecht veel aandacht aan de rol van deze verzamelaars zonder wie deze moderne kunst mogelijk niet behouden gebleven was. Zoals zo vaak het geval is geweest met moderne kunst werd deze aanvankelijk verworpen door het brede publiek, maar nu is deze tentoonstelling een absolute kaskraker, door een breed publiek van jong en oud, bezocht. Maar voor hedendaagse vernieuwende kunst blijft dit brede publiek intolerant: als het aan 60% van het Nederlandse publiek zou liggen, zou er in de nieuwe begrotingen minder geld moeten gaan naar subsidies voor vernieuwende kunst. Deze tentoonstelling maakt duidelijk dat er in dat geval nieuwe pionierverzamelaars zullen moeten komen om de meesterwerken van de toekomst voor het grote publiek te behouden...of er kunnen geen meesterwerken meer gemaakt, verzameld of getoond worden. Vrijdag 23 april 2010.

 

Folkert de Jong in het Groninger Museum.  In het Groninger Museum was tot 11 april 2010 een overzichtstentoonstelling van het werk van Folkert de Jong te zien. Folkert de Jong maakt verontrustend en soms bizar werk met figuren van bouwschuim gemaakt, in installaties geplaatst. De zachte pasteltinten van het schuim zijn vaak in extreem contrast met de voorstellingen van de figuren, die - zoals bijvoorbeeld in het werk the Iceman Cometh - verwrongen lijven van marcherende soldaten tonen, en een brede grimaslach op het gezicht. Het effect is sterk vervreemdend, potsierlijk en afschrikwekkend tegelijk. Ook het contrast tussen de grote precisie en aan de andere kant de grove afwerking van verf/kleur waarmee de werken gemaakt lijken te zijn, is vervreemdend. In het werk The Sculptor, The Devil and The Architect laat dit vervreemdende contrast eveneens zien. Met heel veel detaillering is de architect in zijn roze en blauwe 'krijtstreeppak' weergegeven, ook de gebouwen van de architect zijn heel nauwkeurig gemaakt, maar de duivel daarentegen lijkt een met pek overgoten hoofd te hebben, zonder dat zijn sardonische glimlach aangetast is. Het werk van Operation Harmony, laat allesbehalve harmonie zien, op het geometrische raster na. De ogenschijnlijk uit de zeventiende eeuw afkomstige 'soldaten' lijken onthoofd en zijn geklemd tussen een raster van roze schuim. De gitzwarte hoofden van de soldatenfiguren laten in een afschrikwekkende grijnslach parelwitte tanden zien, en glimlichtjes in de ogen terwijl er ogenschijnlijk helemaal niets is om over te lachen, integendeel. De vervreemdende combinaties van indrukken, sensaties en effecten leveren stof tot nadenken op.  Woensdag 24 maart 2010.

 

Photography in Reverse en Prune in FOAM.  In FOAM Amsterdam is een tentoonstelling met werk van een nieuwe generatie fotografen te zien (Photography in Reverse) en fotografie waarin de grens tussen realiteit en abstractie opgezocht wordt (Prune). In het werk van de nieuwe generatie fotografen, zijn ontwikkelingen te zien die zowel voortkomen uit het medium fotografie, zoals de ontwikkeling van de digitale fotografie, die andere mogelijkheden met zich meegebracht heeft zoals het gebruiken van geometrische pixels (in plaats van korreligheid in analoge foto’s), het digitaal bewerken van foto’s. Daarnaast zijn er ook invloeden uit de hedendaagse beeldende kunst te zien: collages, assemblages en installaties worden gebruikt als drager van de fotobeelden. De beelden zelf zijn zowel te relateren aan de fotografie als aan de beeldende kunst, waarbij de foto’s die niet alleen formeel maar ook inhoudelijk experimenteel zijn, het meest intrigeren. In de tentoonstelling Prune zijn fotowerken te zien van gerenommeerde fotokunstenaars als Thomas Ruff ( Casini ), en daarnaast bijzonder goed werk van Julian Faulhaber (werk is ook te zien in Foam magazine en op de website van LA galerie) Het werk van Faulhaber is verwant aan de Duitse fotografen als Ruff en Gursky, maar is heel strak gestileerd en gecomponeerd. De kleuren zijn extreem helder, en de technische kwaliteit van de foto’s is heel hoog. Toch zijn het geen steriele beelden, doordat er een link naar de realiteit te zien blijft. Vrijdag 4 december 2009.

 

Dutch Design Week  In de week van 17 tot en met 25 november 2009 vond de dutch design week plaats in Eindhoven. Op veel locaties was er aandacht voor design. In het Van Abbe museum was de expositie Take on me (take me on) een alternatieve productiefabriek met verschillende ontwerpbureau’s en ontwerpers: Metahaven, Orgacom, Conditional Design en Acclair. Het bureau Acclair meet via hersengolven, wat mensen van kunst vinden. Kunst kun je waarderen vanwege de kunsthistorische of economische waarde. Acclair wil echter een meer democratisch principe onderzoeken: wat vinden verschillende mensen van kunst? Als beschouwer krijg je een koptelefoon met sensoren op, waarmee tijdens het kijken, je hersengolven gemeten worden. Deze data worden door Acclair verzameld en op basis daarvan kijken zij hoe mensen naar kunst kijken en wat zij waarderen. In de witte dame was de expositie van de studenten van de Design Academy te zien, in de Krabbedans een expositie met modestudenten van diverse modeopleidingen. In het Strijp-S gebouw waren verschillende ontwerpers en ontwerpbureau’s vertegenwoordigd, zoals het Rotterdamse ontwerpersduo wandschappen.  

 

The Art of Fashion  In museum Boijmans van Beuningen is momenteel een tentoonstelling met experimentele modeontwerpen te zien. Het werk van Hussein Chalayan is bijzonder innovatief en interessant. Hij lijkt de tijd ver vooruit te zijn, en komt met volkomen nieuwe beelden. Er is een installatie te zien, waarin een etalagepop met een ontwerp van Chalayan in een vitrine gevuld met water drijft. Camera’s brengen vanuit diverse posities het werk in beeld. Op schermen is te zien welke mysterieuze beelden daardoor ontstaan. Ook het werk uit de collectie Inertia van Chalayan is bijzonder vernieuwend. Het is een reeks van kledingstukken waarin beelden van versplinterende voorruiten gecombineerd met organische vormen te zien zijn, deze zijn in drie dimensies gevormd met een soort foam of rubber. Ook experimenteert Chalayan met technologie en heeft hij kledingstukken gemaakt die met een afstandsbediening te veranderen zijn.

 

Bill Viola – De Pont. In museum De Pont is een tentoonstelling van Bill Viola  te zien getiteld  Intimate Work . Er zijn zowel oudere werken te zien als recente videowerken.  In de nieuwere werken valt op hoe geavanceerd de videotechniek van Bill Viola is: flatscreens met diepzwarte achtergronden en heldere, scherpe beelden te zien zijn. Het paradoxale is, dat de werken van Bill Viola soms heel complex geconstrueerd zijn en tegelijkertijd over heel herkenbare menselijke emoties gaan. In de wolhokken van museum De Pont komen de wat kleinere werken heel goed tot hun recht. Er zijn een aantal recentere werken (uit 2007) zoals het werk An Ocean Without A Shore, waarin Bill Viola de grens tussen leven en dood heeft willen symboliseren. Mensen lopen van een afstand naar de kijker, ze zijn dan grijs van kleur, met een grove korrel in beeld gebracht. Vlak voor de kijker lopen zij door een scherm van water heen. Je ziet het water alle kanten opspatten en langzaam komen de mensen dan helder, in kleur in beeld. Zij blijven staan, en dan keren zij zich weer om, om vervolgens door het scherm heen te stappen, en weer tot grofkorrelige, grijze beelden in het niets op te gaan. Een werk uit een oudere reeks, The Last Angel , uit de reeks Five Angels for the Millennium, blijft een fascinerend werk. Het duurt eindeloos lang, voordat je als kijker iets kunt ontwaren: je ziet een wateroppervlak, of je kijkt van onder het wateroppervlak naar boven. Het water golft langzaam, vertraagd. Je hoort geruis, en na verloop van minuten begint het oppervlak meer te bewegen en zie je meer reflecties. Dan opeens verschijnt er een mensfiguur die uit het water omhoog lijkt te komen en even plotseling weer verdwenen is. Het werk observance intrigeert eveneens: je ziet mensen in een lange rij, heel traag, een voor een naar voren komen, en zij zien dan iets wat hen hevig emotioneert. Als toeschouwer weet je niet wat zij zien, maar je ervaart hun emoties wel heel direct en sterk.

 

Shepard Fairey  In het ICA in Boston is het populaire werk van Shepard Fairey te zien en vanaf 24 september is zijn werk te zien op de bouwhekken bij het CS in Amsterdam. Shepard Fairey is vooral bekend geworden door zijn Hope-poster voor Obama. Zijn werk laat een combinatie zien van graffiti/stencil-achtige technieken, gecombineerd met collages en zeefdruk-achtige technieken. Hij verwijst in zijn werk naar russische constructivistische kunst, pop-art en streetart zoals graffiti en sticker-art. Er ligt een sterke nadruk op maatschappij-kritische teksten, symbolen en voorstellingen. In zijn werk obey-giant heeft hij posters gemaakt, voor een denkbeeldige campagne. Deze posters zijn op straat verspreid, en daarvan heeft hij foto’s gemaakt. Deze foto’s zijn weer opgenomen in zijn werk. Ook in Amsterdam zijn de obey-giant posters te zien en is er op de bouwhekken bij het CS in Amsterdam een expositie van zijn werk te zien vanaf 24 september 2009. Het werk van Shepard Fairey heeft enige verwantschap met het werk van Banksy. Banksy heeft een expositie in Bristol, waar hij o.a. een zwemmende visstick geëxposeerd heeft.

 

Michael RaedeckerGem, Den Haag. In GEM in Den Haag is recent werk te zien van Michael Raedecker. De schilderijen hebben ogenschijnlijk traditionele onderwerpen als landschappen en stillevens. Maar wat het werk intrigerend maakt is de gelaagdheid van voorstelling en vormgeving: ‘superficial’ een hoek van een tafel met tafellaken en borden, waarvan de lijnen benadrukt zijn door geborduurde delen. In een ander werk zie je de voorstelling van een oude, kale badhanddoek, waarvan de patronen en lijnen tegelijkertijd naar de concrete badhanddoek als naar abstracte schilderkunst verwijzen. De werken zijn veelal grijsgroen van tint, alsof het om verbleekte foto’s gaat. Foto’s lijken soms ook ten grondslag te hebben gelegen aan een aantal werken, zoals het werk met de titel ‘on’. Daarin zie je een palen met draden waaraan lampen opgehangen zijn, refererend aan een feest dat voorbij lijkt te zijn. De manier waarop de borduursels aan de ene kant concrete, tactiele vormen zijn, maar tegelijkertijd ook verwijzen naar fotografische beelden maakt het werk erg intrigerend. Dinsdag 14 juli 2009

 

David Claerbout en Steve McQueen – Museum De Pont. In De Pont was vandaag de laatste dag dat de tentoonstelling met videowerken van David Claerbout te zien was. Daarnaast is er momenteel ook nieuw videowerk van Steve McQueen te zien. David Claerbout dwingt je als kijker rust te nemen om zijn trage, verstilde beelden te kunnen bekijken. Bij sommige werken is het moeilijk de tergend traag wisselende beelden te blijven bekijken, de door Claerbout afgedwongen rust leidt dan juist tot eerder een gevoel van onrust. Maar een aantal werken houdt je blik vast. Long Goodbye laat heel erg vertraagde beelden zien van een vrouw die een dienblad met thee naar buiten draagt en op een tafel zet. Elke beweging is zo extreem vertraagd dat je aandacht op elk miniem detail gericht wordt. Bijzonder aan dit videowerk is ook het licht en de schaduw van de beelden die in sommige momenten juist versneld lijken te gaan. Dit levert een fascinerend beeld op. In Riverfall zie je op twee aparte schermen twee verhalen die al snel verband met elkaar lijken te houden. Maar de beelden zijn niet eenduidig, het verhaal is niet de drager, dat zijn de beelden van een man en een vrouw die in een landschap lopen. Pas aan het einde van de film worden de overeenkomsten tussen de twee beeldschermen steeds nadrukkelijker. Daardoor ontstaat de eenheid in dit werk. Steve McQueen heeft in de project-zaal een werk getiteld Gravesend/Unexploded waarin juist wel een verhaal verteld wordt. Toch is ook hier geen sprake van een eenduidige of talige narratieve structuur, maar de beelden vertellen het verhaal over de strijd om Coltan in Congo. Het werk blijft boeiend door de afwisseling tussen de weidse beelden van landschappen en de soms abstracte beelden van de close-ups van de werkers die het erts winnen, afgewisseld met beelden van de verwerking van colton in het laboratorium. Deze beelden worden sterk ondersteund door een ritmische montage en grote contrasten in de geluiden. Zondag 28 juni 2009. 

 

Grotto/Stardust – Fundament Foundation. Fundament Foundation heeft een paviljoen – de Grotto - geopend in de Warande. Dit paviljoen van de kunstenaar Callum Morton, is een strak glazen en spiegelend gebouw, met binnen in dit omhulsel een grotto, die in de avond verlicht wordt en dan pas goed zichtbaar is. In het kader van de opening is een tentoonstelling ingericht in de Warande met als titel Stardust. Het concept van Stardust gaat over het verlangen naar oneindigheid in het besef van eindigheid en hoe kunstenaars dit met reflecterende materialen uitdrukken. Opnieuw is het een tentoonstelling met internationale hedendaagse beeldende kunst van hoog kaliber. Met werk van Dan Graham, Ugo Rondinone, Terence Koh, Maria Roosen, Jedediah Ceasar, Björn Dahlem e.a. is het een bijzondere en opnieuw verrassende tentoonstelling in de Warande geworden, waarbij het concept van Stardust op steeds verschillende manieren door kunstenaars benaderd is.

Een kunstwerk waaraan je bijna voorbij zou lopen is het werk van Hendrik-Jan Hunneman. In een van de bospaden staat een op het eerste gezicht onopvallend bankje. Dit bankje is met een patroon van gaten doorboord. Een aantal van de gaten is opgevuld met ronde spiegeltjes, met de tekst ik ben je vergeten. Het werk roept meteen allerlei verschillende associaties en vragen op en krijgt daardoor een gelaagde betekenis. Heel bijzonder werk. Zaterdag 27 juni 2009.

 

Durf te dromen maak het waar!, Geëngageerde kunst & millenniumdoelen.

Deze opdracht voor leerlingen in 6 vwo is op deze website te vinden. Twee leerlingen uit 6 vwo: Hannah en Sanne hebben heel bijzondere uitwerkingen gemaakt waarbij de invloed van mediavermaak een belangrijke rol speelt om de millenniumdoelen onder de aandacht te brengen.  Hannah heeft het millenniumdoel: terugbrengen van de kindersterfte, als onderwerp gekozen. Zij heeft een concept voor een game ontwikkeld, waarbij je als speler in elk level steeds verder (moreel) betrokken raakt bij de problematiek van kindersterfte (van kindsoldaten). Sanne heeft een TV-programma concept ontwikkeld Holland’s Next Rich Girl, waarbij zij op een ironiserende manier de bekende competitie programma’s een andere lading geeft. Het hebzuchtige streven naar extreme rijkdom wordt door Sanne op een ironisch-kritische manier in beeld gebracht. Vrijdag 26 juni 2009

 

Chicago, The Transparent City gefotografeerd door Michael Wolf.

Michael Wolf fotografeert het stedelijke landschap, zoals in het recente werk/boek The Transparent City, waarin hij de architectuur en de transparante gebouwen van de stad Chicago in beeld brengt. Op Art Amsterdam was in juni zijn werk te zien bij galerie Wouter van Leeuwen. In deze reeks foto’s ligt het accent op het strakke grid van wegen en gebouwen in grote wereldsteden zoals Chicago. Afwisselend zijn de transparantie, de massaliteit en anonimiteit van de strakke architectuur onderwerp van zijn foto’s, daarnaast focust hij ook op allerlei details die de menselijke invloeden in deze urbane omgeving laten zien.

De kracht van zijn foto’s schuilt in deze combinatie van macro -en micro-elementen, zoals van de stad Chicago, en in de combinatie van een zakelijke, technische, registrerende stijl van fotograferen met een persoonlijke visie, aandacht voor de mens die uit de opvallende details spreekt. Een aantal jaar geleden maakte Wolf het boek Hong Kong: front door/back door, waarin hij deze aanpak eveneens hanteerde. Op zijn website zijn foto’s te zien, en links naar zijn boeken: http://www.photomichaelwolf.com/intro/index.html 

De urbane landschapsfotografie van Michael Wolf is verwant aan het werk van hedendaagse fotografen van het urbane landschap, zoals Edward Burtynsky, Bas Princen, Naoya Hatakeyama  en Scott Hocking. Zondag 21 juni 2009

 

Nexus symposium – Great!

Zondag 14 juni, was in het kader van het Holland Festival  in het Muziektheater aan het IJ in Amsterdam, het nexus-symposium met als titel: Great!. Daarin een masterclass van Damien Woetzel, en daarna een forumdiscussie voorgezeten door Rob Riemen met o.a. Hal Foster, René Boomkens, Jean Clair, Roger Scruton, Heather Watts, Fiona Shaw en Damien Woetzel.  Het was inderdaad Great! Vooral de masterclass van Damien Woetzel, voormalig eerste solodanser bij het New York City Ballet, was erg inspirerend. In iets meer dan 1 uur gaf hij voorbeelden van dans, variërend van abstracte moderne dans van o.a. George Balanchine, Jerome Robbins maar ook van de spectaculaire tapdans van de Nicholas Brothers. Aan de hand van deze videobeelden gaf hij uitleg over zijn specifieke uitvoering van deze moderne dans. Daarna volgde er een korte masterclass met een van de dansers die volgende week in de voorstelling van het Nationale Ballet -  ‘De Verloren Zoon’ van de choreograaf George Balanchine - zal uitvoeren in het kader van het Holland Festival en 100 jaar Les Ballets Russes. Damien Woetzel liet het publiek vervolgens meedansen, en sloot af met een dansfilmpje van Matt, die ronddanst in de hele wereld en daarmee veel bijval krijgt. Daarna was de forumdiscussie over wat ‘Great Art’ is en wie dat bepaalt op basis waarvan. De inhoud van deze discussie en de essays van de verschillende panelleden worden in het nieuwe nummer van nexus opgenomen. Zondag 14 juni 2009.

 

Animatiefilm met echte ogen?

In een Canadese animatiefilm van de filmmakers Chris Lavis, Maciek Szczerbowski is een nieuwe combinatie gemaakt waarin de animatiefilm-figuren echte ogen hebben. In een filmpje op youtube leggen de makers uit wat hun ideeën waren voor deze film, en hoe de animatie van de ogen gemaakt is. Het filmpje is in zijn geheel te zien op: http://www3.nfb.ca/webextension/madame-tutli-putli/ . In een artikel in NRC handelsblad van 2 april wordt deze film in het kader van het STRP festival in Eindhoven besproken. Zondag 5 april 2009.

 

Elixir van Pipilotti Rist in het Boijmans

In het museum Boijmans van Beuningen in Rotterdam is tot en met 10 mei een overzichtstentoonstelling te zien van de videokunst van Pipilotti Rist. Zij maakt installaties, waarbij video’s op grote schermen, bewegende doeken, op vloeren en plafonds te zien zijn. Deze installatie is een totaalkunstwerk, met als titel Elixir. Als toeschouwer moet je je schoenen uitdoen en kun je liggend op een stapel tapijten; lopende over videoprojecties op vloeren; zittend op de grond naar alle werken kijken. Het geheel ademt door de kleurrijke, associatieve beelden, en de rustige muziek een soort droomwereld uit. Zaterdag 21 maart 2009

 

Orkater – Kamp Holland

Dinsdag 27 januari werd de voorstelling Kamp Holland van theatergroep Orkater opgevoerd in de schouwburg in Tilburg. Bijzonder aan deze voorstelling is natuurlijk de actuele context: een voorstelling over het leven van soldaten die in Kamp Holland gelegerd zijn. In ondergoed, in een eenvoudig decor met een rockband als begeleiding, speelden de acteurs op overtuigende wijze hoe het soldatenleven in Kamp Holland is. Daarvoor hebben zij vooronderzoek gedaan door naar Kamp Holland te gaan, en met soldaten te spreken en ook op een patrouille te gaan. De voorstelling is erg evocatief en roept met weinig middelen veel op aan de spanningen die soldaten voelen in Kamp Holland. Het maakt ook de dilemma’s zichtbaar die soldaten meemaken: soms is er geen tijd om genuanceerde afwegingen te maken, maar moet je direct handelen en voor je eigen leven of dat van je medesoldaten opkomen. Indrukwekkend spel/muziek en indrukwekkend dat in het publiek soldaten aanwezig waren die uitgezonden zouden gaan worden…Dinsdag 27 januari 2009.

 

The Big Ask

Waarom wordt er niet veel harder aan milieu-maatregelen gewerkt als we eigenlijk zo goed weten wat er gebeurt als we niets doen?  Dat is de centrale vraag die The Big Ask ons - maar ook de politiek – stelt.  In een filmpje ‘Act Now’ wordt de urgentie van klimaat-maatregelen goed in beeld gebracht. Op de website van www.thebigask.be/nl/ is het filmpje te bekijken, maar ook is er veel informatie over het klimaat te vinden. December 2008.

 

Australian Dance TheatreGiselle

Donderdag 9 oktober trad The Australian Dance Theatre met G (for Giselle)  op in de schouwburg in Tilburg. De voorstelling was gebaseerd op de dans klassieker Giselle. Het decor bestond uit een LED scherm, waarop in teksten heel associatief de verhaallijn van Giselle weergegeven werd. De dansers dansten in een evenwijdige lijn aan dit scherm van links naar rechts op het podium. Door de snelheid leek het af en toe alsof je filmbeelden bekeek. Het begin was langzaam maar het tempo werd steeds verder opgevoerd. Het kenmerkende dansvocabulaire van The Australian Dance Theatre is opgebouwd uit een mix van academische dans, moderne dans, yoga en acrobatiek. De verwijzingen naar Giselle waren indirect, associatief en aangepast op een hedendaagse wereld. Donderdag 9 oktober 2008.