MT’S-KUNSTCONTEXT-BLOG
De website www.kunstcontext.com gaat over de context van kunst en
cultuur.
Daaraan ten grondslag ligt uiteraard de directe ervaring met kunst
en cultuur.
ISAAC JULIEN - BETTER LIFE (TEN THOUSAND WAVES), in De Pont, Tilburg. In museum De Pont in Tilburg is de single-screen
versie van Ten Thousand Waves
van Isaac Julien te zien. (duur 52 min).
Daarin neemt Julien
een dramatische gebeurtenis als uitgangspunt. In 2004 verdronken 20 Chinese
kokkelvissers aan de kust van Wales (Morecambe bay) omdat ze overvallen werden door de opkomende vloed. Ze
spraken geen Engels en daardoor waren ze moeilijk te vinden. Allemaal waren ze
op zoek naar een beter leven. Dat uitgangspunt neemt Isaac Julien
als vertrekpunt in zijn videowerk. Hij maakt in dat videowerk combinaties van
heel verschillende invloedsbronnen. De beelden die vanuit een helicopter gefilmd werden van het zoeken naar de Chinese
kokkelvissers combineert hij met de beelden van de zwevende godin Mazu (de traditionele beschermheilige van de vissers en de
gewone mensen). Historische filmbeelden van de Chinese revolutie, combineert
hij met hedendaagse filmbeelden in een architectonisch decor van modern Shanghai; documentaire beelden van de achterblijvende
familie van een van de vissers, combineert hij met kleurrijke filmdecors die
verwijzen naar hedendaagse Chinese films. Dichteres Wang Ping liet hij een
gedicht (Small Boats)
maken. Daarin figureert de traditionele Chinese godin van de zee, Mazu. Mazu zou in de 10de eeuw
geleefd hebben en wilde volgens de overlevering drenkelingen redden en is toen
overleden. Mazu zie je in dit werk van Julien in twee gedaantes: als zwevende godin (CGI-techniek en verwijzingen naar Chinese films zoals Crouching tiger, hidden dragon maar anderzijds ook naar traditionele Chinese
prints) en als moderne Mazu in een filmdecor in het
moderne Shanghai dat eveneens geïnspireerd is door
films van de Chinese regisseur Wong Kar Wai. Isaac Julien werkt zowel op een esthetisch/poëtische wijze - de
filmbeelden zijn vaak bijzonder fraai gekadreerd,
belicht etc. - als op een geëngageerde wijze: schatplichtig aan het post-kolonialisme, werkt hij volgens eigen zeggen vanuit
een politieke, kritische betrokkenheid en vanuit een trans-locale
visie op kunst, waarin de verbondenheid tussen culturen centraal staat. Hij
heeft daarom intensief samengewerkt met Chinese collega's. Chinese actrice Maggie Cheung speelt de hoofdrol als de traditionele Mazu, dichteres Wang Ping maakte een gedicht, filmmaker
Yang Fudong speelt een rol in de film, etc. Te zien
tot en met 10 november 2013, meer info
CHRISTO - BIG AIR PACKAGE. Gasometer, Oberhausen. In de gashouder in Oberhausen is een
installatie van Christo te zien. De
big air package is een enorme, soort luchtballon van licht-doorlatende stof. Deze is van binnen te bezichtigen,
via luchtsluizen waar je in een lege, witte, wereld stapt met heel diffuus
licht en waarin soms de zon wat lichtvlekken laat zien. Aan het plafond hangt
een camera, deze registreert vanaf een grote afstand de bewegingen van de
bezoekers. De filmbeelden die opgenomen worden, kun je op de begane grond zien:
je ziet dan de enorme grootte van het object pas goed: mensen zien eruit als
mieren. Met een lift kun je naar de bovenverdieping en dan zie je dat het een
soort luchtballon is die in de gashouder opgeblazen wordt met twee grote
ventilatoren. Op de begane grond is een foto-tentoonstelling
te zien van eerdere projecten van Christo en Jeanne-Claude. Tot 30 december 2013, Oberhausen
meer info
ARNOUT MIK - COMMUNITAS, in het Stedelijk Museum, Amsterdam. In de nieuwe benedenverdieping van het Stedelijk Museum is
momenteel een fascinerende overzichtstentoonstelling te zien van het werk van
Arnout Mik. De videowerken van Arnout Mik worden in
een soort parcours van verschillende ruimtes getoond. De werken zijn overwegend
zonder geluid. De beelden zijn enerzijds heel herkenbaar en te relateren aan
datgene wat we op televisie en internet zien. Toch toont Mik de werkelijkheid
op een heel vervreemdende manier: door de niet meteen verklaarbare handelingen
van getoonde personages, door vertragingen en combinaties van beelden. Door de
combinatie van enerzijds herkenbaarheid en anderzijds vervreemding, ontstaan
videowerken waar je blik aan blijft hangen als het ware. Het werk Middlemen is een
van de meest fascinerende werken: te midden van een puinhoop van papier op de
grond (verwijzingen naar een beursvloer; kantoor - een aanslag of crash?),
loopt of zit het personeel met een verbijsterde of verdwaasde blik. De man op
de voorgrond, heeft een dubbelganger naast zich (een robot? - rechts) dat maakt
het nog meer vervreemdend. Vrijwel alle werken roepen veel vragen en reacties
bij je op als toeschouwer en suppoosten blijken opeens ook onderdeel van het
werk te zijn. (van 04-05-2013 - 25-08-2013).
GRENSVERLEGGEND/ TRANSFORMING THE KNOWN, Gemeentemuseum
Den Haag. Kunstverzamelaar Bert Kreuk
toont zijn collectie van internationale, hedendaagse kunst in het
Gemeentemuseum Den Haag. De verzamelaar zelf
vertelt in een korte video wat zijn beweegredenen zijn om hedendaagse kunst te
verzamelen: hij is vooral gefascineerd door de manier waarop kunstenaars
grenzen verleggen en de werkelijkheid in hun kunst transformeren. De collectie
is interessant vanwege de in Nederland nog niet eerder getoonde werken van
hedendaagse kunstenaars als Matthew Day Jackson, Kaari Upson, Theaster Gates, Matthias Faldbakken, Danh Vo e.a. In de begeleidende short-guide
wordt het getoonde werk kort toegelicht. (van 08-06-2013 - 29-09-2013).
JA NATUURLIJK, in het GEM in Den Haag. In het GEM is de
tentoonstelling Ja, Natuurlijk nog te zien. Daarin worden allerlei
perspectieven op duurzaamheid, natuurlijkheid en de destructie van de natuur
getoond. Werk van o.a. Jane & Louise Wilson; Ai WeiWei;
Olafur Eliasson; Pierre Huyghe met recollection; Phyllida Barlow; Maarten vanden Eynde;
Persijn Broersen Margit Lukács; Francis Alys
- heel indrukwekkend werk weer: Barrenderos. Momenteel werken de Canadese
kunstenaars Jim Hollyoak
en
Matt
Shane aan hun werk Quagmire
op zaal. Het concept
van het werk is interessant, ze vertellen daar desgewenst zelf over. Op
deze website is meer te lezen over het werk Quagmire
(Moeras, modder), het concept en hun werkwijze (co-creatie).
Beide tentoonstellingen zijn mooie inspiratiebronnen voor CKV en
kunst beeldend docenten voor het nieuwe schooljaar: actuele thema's,
interessante concepten en werkwijzen (creatieve processen) van
kunstenaars; invloeden vanuit verschillende achtergronden, contexten en
culturen. (nog tot en met
25-08-2013).
HAND MADE, Museum Boijmans van Beuningen, Rotterdam. In het Boijmans was de expositie
Hand Made te zien, waarin de hernieuwde aandacht voor ambachtelijkheid in kunst
en design centraal stond. De tentoonstelling
bevatte zowel ambachtelijke kunst- en nijverheid uit het verleden maar bracht
deze in verband met actuele beeldende kunst en design. Mode-ontwerper
Iris van Herpen maakt gebruik van 3D prints, de techniek die zij ontwikkeld
heeft vertoont in visueel opzicht een vergelijkbare aandacht voor detaillering
die veel ambachtelijk gemaakte nijverheid (borduurwerk, kant) laat zien. Op
deze manier werden clichés over ambacht in twijfel getrokken en van een
historische context voorzien. Daarnaast werden ambachtelijke aspecten van
nijverheid uit historische tijden weer verbonden aan nieuwe technieken, zoals
het 3-D printen, maar ook aan de houding van veel kunstenaars en vormgevers van
nu. (van 09-03-2013 - 20-05-2013).
SLOW BURN in Tilburg. In Fundament Foundation
heeft tot 23 juni 2013 in de voormalige NS werkplaats vlakbij Centraal Station
Tilburg de tentoonstelling SLOW BURN georganiseerd.
SLOW BURN stelt twee concepten centraal: tijd en entropie. Kunstenaars hebben
werk gemaakt/aangeleverd dat aansluit op een of beide concepten, en hebben werk
gemaakt voor specifieke ruimtes in deze enorme hallen. De expositie toont
verrassende werken van o.a. Žilvinas Kempinas,
Tsang Kin-Wah, Broersen & Lukacs, Burkard Blumlein, Saskia Olde Wolbers, Thomas Léon, Diego Bianchi en Peter Buggenhout. Buggenhout maakte een enorme installatie van caravan-onderdelen, en het geheel oogt alsof het
geëxplodeerd is. Žilvinas Kempinas toonde het werk Live Transmission (2011-2013) een
installatie met stroken video-band die tussen twee
wanden bevestigd waren. Tussen deze video-banden
stonden ventilatoren waardoor alle stroken wapperden en een ruisend geluid
veroorzaakten. De installatie van Tsang Kin-Wah ( - The Fourth Seal – HE Is To No Purpose And HE
Wants To Die For The Second Time, 2010) bestond
uit geprojecteerde teksten, die als slangen over de vloer kropen. De teksten
namen steeds verder toe, waardoor op een bepaald moment een chaotisch geheel
van tekstflarden zichtbaar werd. Van Saskia Olde Wolbers werd het werk Pareidolia getoond, van Thomas
Léon het werk Living in the ice-age en van Broersen en Lukacs het werk News from nowhere. Elke ruimte had
een ander karakter een andere sfeer, de twee concepten van tijd en entropie
werden door de kunstenaars op heel verschillende wijze benaderd, de ruimte werd
op steeds andere manieren benut. De installatie van Diego Bianchi (Feel free, feel fear) bestond uit een
lange, nauwe gang waar je doorheen kon klauteren en kruipen. Elke nis en hoek
bevatte weer andere, verrassende elementen (een bergje met bloem; gaten in de
wand waar licht doorheen kwam, een matras dat tegen de muur aangeleund stond,
een stapel houten blokken waar je overheen kon klimmen, etc.). Het werk van Josiah McElheny The Past Was A Mirage I’d
Left Far Behind bestond uit een aantal houten frames met
spiegelende platen en projectieschermen. Er werden filmfragmenten op
geprojecteerd die afkomstig waren van de vroege abstracte film. Door de
spiegelende platen verbonden zowel de andere houten frames als de ruimte en
ontstonden er steeds wisselende perspectieven op het werk en de ruimte. (van
06-04-2013 - 23-06-2013).
Anish Kapoor in De Pont in Tilburg. In museum De Pont een indrukwekkende tentoonstelling van
recent werk van Anish Kapoor.
In 1987 zag ik het eerste werk van Anish Kapoor bij Sonsbeek. Dat was een 'conversief
trauma' zoals dat door David
Hargreaves genoemd werd. Daarna heeft het werk
van Kapoor mij altijd gefascineerd: zijn werk is daarna op talloze plaatsen te
zien geweest en steeds opnieuw weet Kapoor beelden te maken die je zintuigen
vasthouden en je soms heel desoriënterende emotionele ervaringen laat ondergaan
(zie ook het werk dat hieronder beschreven staat: Dirty
Corner.
Al
vanaf de opening van museum De
Pont twintig jaar geleden, maakt het werk van Anish Kapoor deel uit van de vaste collectie. In de loop van de jaren zijn er in het totaal vijf werken van Kapoor aangekocht, het meest recente werk was 'Vertigo'. Dit werk staat centraal in de tentoonstellingsruimte met werken
met perfect gepolijste oppervlaktes. Volgens Kapoor is zijn werk geïnspireerd op het boek
van Alice in Wonderland, 'Through the looking
glass' en wil hij de kijker een
sublieme ervaring laten ondergaan. De werken met concave en convexe spiegelende oppervlaktes leidt inderdaad tot een paradoxale mengeling aan bijzonder esthetische
maar ook hallucinerende ervaringen waarbij je blik soms zo gedesoriënteerd
raakt dat je er draaierig van wordt. Het werk 'Vertigo'
verwijst dan ook niet voor
niets naar de film van Alfred Hitchcock (zie een impressie van het werk op: http://www.youtube.com/watch?v=Kwl_oZh9fRQ&feature=youtu.be
en: http://www.youtube.com/watch?v=30-N2SN6T1o&feature=youtu.be)
. In De Pont is eveneens het werk 'Shooting into the corner' te zien, waarbij een
echt kanon patronen van
rode was met 80 kilometer
per uur afvuurt op een witte
muur. Het contrast tussen deze rode 'mess' op de muur, en de perfect gepolijste spiegelwerken kan haast niet
groter zijn. Naast deze installatie
zijn er nog nieuwe werken waarbij je als kijker in gekleurde holle vormen kijkt,
en de sensatie van kleur en
ruimte ervaart, en de experimentelere werken met cement. Al met al een indrukwekkende expositie, die het mooiste museum van Nederland (samen met het nieuw geopende
Stedelijk Museum dan) nog weer een
keer goed op de kaart zet.
Beslist gaan bekijken. De expositie van
Philippe Vandenberg en Berlinde de Bruyckere is momenteel
ook nog te
zien (zie hieronder). Leerlingen van het Theresialyceum waren ook erg hoorbaar onder
de indruk van dit werk van
Kapoor, zij mochten naar de
preview (zie en hoor: http://www.youtube.com/watch?v=PrH58o9MTN4&feature=youtu.be)
. Nog te zien tot en met 27 januari 2013. http://www.depont.nl/nc/tentoonstellingen/programma/detail/pers/-e14b17d459/
Philippe Vandenberg en Berlinde de Bruyckere in De Pont in Tilburg. Innocence is
precisely: never to avoid the
worst, is de titel van de tentoonstelling van deze twee kunstenaars. Berlinde de Bruyckere maakte na het overlijden
van collega kunstenaar
Vandenberg een persoonlijke selectie van zijn werk, dat nu samen met nieuw werk van De Bruyckere, in museum De Pont in Tilburg getoond
wordt. Van
beide kunstenaars zijn tekeningen te zien,
en van Vandenberg zijn schilderijen
te zien, van de Bruyckere een aantal
sculpturen. De thema's in het werk van beide kunstenaars zijn verwant en gaan over lijden,
pijn en kwetsbaarheid. De manier waarop beide kunstenaars dit verbeelden is puur
en rauw tegelijk, toch is het
werk van beide kunstenaars heel
verschillend. Indrukwekkend
werk, heel ingetogen gepresenteerd. Nog tot 28 oktober 2012 te zien in Museum De Pont in
Tilburg http://www.depont.nl/nc/tentoonstellingen/programma/detail/pers/philippe-vandenberg-berlinde-de-bruyckere/
David Claerbout in EYE filminstituut
in Amsterdam. David Claerbout is een video-kunstenaar die
juist de narratieve elementen weggehaald lijkt te hebben in zijn werk. De videobeelden
zijn zodanig vertraagd dat het lijkt alsof je naar een foto kijkt. In het werk Kindergarten Antonio Sant’Elia, 1932, 1998 heeft hij een foto van
schoolkinderen als still gebruikt, waarin alleen de
blaadjes aan de bomen zacht bewegen waardoor de onbeweeglijkheid van de
kinderen versterkt wordt. Daarmee heeft hij het medium video en het medium
fotografie getransformeerd tot een nieuwe hybride vorm. Ook filmt hij soms
urenlang vanuit talloze verschillende perspectieven dezelfde plek waar nauwelijks
beweging te zien is en alleen het licht of de schaduw langzaam verandert. Dat
doorbreekt de wetten van de film waarbij beweging (kinè)
het centrale element behoort te zijn. Te zien t.m. 3
juni 2012. http://www.eyefilm.nl/found-footage/found-footage-cinema-exposed
Saskia Olde Wolbers bij galerie Diana Stigter in Amsterdam. Pareidolia de nieuwe video
installatie van Saskia Olde Wolbers
is te zien bij galerie Diana Stigter in Amsterdam. Pareidolia is opnieuw een
videowerk dat een vervreemdende wereld schetst. Het woord pareidolia
verwijst naar het verschijnsel dat je in niet menselijke vormen (wolken) soms
menselijke figuren meent te ontwaren. Saskia Olde Wolbers is een videokunstenares
die landschappen maakt die ‘net echt’ lijken. Ze bouwt deze landschappen zelf
van alledaagse materialen die in huis te vinden zijn: plastic waterflesjes,
koelkastroosters, verpakkingsmaterialen enzovoort. Vervolgens filmt zij
maquettes of miniatuurlandschappen. Omdat zij met haar videocamera in close-up
filmt met een minicamera, lijken de miniatuurlandschappen toch levensgroot
wanneer de videobeelden vertoond worden op een scherm. De inspiratie voor de
verhalen haalt zij uit kranten of tijdschriften ze maakt deze tot nieuwe
verhalen die bij haar videolandschappen horen. Deze verhalen zijn vaak heel
bizar, en dramatisch. Mensen komen er niet voor in haar videofilms. Saskia Olde Wolbers maakt videokunst
waarin je als kijker meegezogen wordt, de camera beweegt zo door het landschap
dat het lijkt alsof je als kijker erin kunt ronddwalen. De wereld die zij toont
is een virtuele wereld, een schijnwereld die wel ‘net echt’ lijkt. Soms denk je
de alledaagse materialen te herkennen in de video, maar meestal zijn alle
voorwerpen omgevormd tot een nieuwe, vervreemde wereld van droomlandschappen. Pareidolia,
bij galerie Diana Stigter t.m.
19 mei 2012 http://www.dianastigter.nl/do.php?a=show_visitor_exhibitions&b=exhibition&id=105&back=past
Saul Leiter in het Joods
Historisch Museum in Amsterdam. Saul Leiter
wilde eigenlijk schilder worden, maar werd vooral beroemd door zijn foto's. Een
bijzonder indrukwekkende expositie van zijn intrigerende foto's is momenteel te
zien in het Joods Historisch Museum. De foto's van Saul Leiter blijven op je
netvlies plakken: toch zijn het allerminst eenvoudige beelden, veel foto's zijn
erg complex van beeldstructuur omdat Leiter speelt
met alle mogelijke elementen die fotografie kan bieden: scherpte-diepte;
focus; kadrering/compositie; contrast; kleur; voorgrond/achtergrond;
fotografische 'fouten' (onscherpte; beeldelementen die het zicht belemmeren).
Maar dit spel met fotografie levert intrigerende beelden op, waar je lang naar
kunt kijken en hoewel veel van de getoonde beelden decennia geleden zijn
opgenomen in New York, hebben ze niets aan actualiteit verloren. Saul Leiter laat een geheel eigen
stijl van fotograferen zien die erg de moeite waard is om te gaan bekijken. Nog
tot en met 4 maart 2012. http://www.jhm.nl/actueel/tentoonstellingen/archief/saul-leiter
Eugene Atget in het
Fotomuseum in Rotterdam. Eugène Atget wordt
beschouwd als de grondlegger van de documentaire fotografie. Hij
werkte vooral in Parijs en omgeving, en maakte foto's van het Ancien Régime, wilde veel vastleggen wat hij aan het eind van de
negentiende en begin twintigste eeuw zag verdwijnen. Toch werd hij heel bekend
door zijn 'moderne' beelden van Parijs: zo inspireerden zijn foto's van
etalages de surrealisten, waaronder Man Ray. Ook veel
fotografen daarna werden steeds opnieuw door de bijzondere kwaliteit van de
foto's van Atget beïnvloed: Berenice
Abbott, Walker Evans etc. Maar ook Walter
Benjamin schreef over fotografie en over Atget
in: Het kunstwerk in het tijdperk van
zijn technische reproduceerbaarheid. Zijn foto's zijn momenteel te zien in
het fotomuseum in Rotterdam en daarbij zijn vrij veel goede, authentieke prints
te zien (in sepia-tinten). Nog te zien tot 8 januari
in Rotterdam: http://www.nederlandsfotomuseum.nl/index.php?option=com_nfm_agenda&task=view&id=290&Itemid=760
Van Gogh Museum: Snapshot. Schilders en fotografie 1888 - 1915. In het Van
Gogh Museum is een tentoonstelling te zien die gericht is op de relatie tussen
schilderkunst en fotografie aan het eind van de negentiende en begin twintigste
eeuw. Zowel schilderijen als foto's zijn te zien van: George Hendrik Breitner,
Pierre Bonnard, Maurice Denis, Henri Evenepoel, Henri Rivière, Felix Vallotton en Edouard Vuillard. Daarbij zie je hoe het medium fotografie:
momentopnames, afsnijdingen, contrasten, beweging de schilders inspireert. De
presentatie is erg mooi opgezet: je ziet een wisselwerking tussen schilderijen
en foto's daar waar er een sterke beïnvloeding is. Maar ook zijn er schilders
die juist niet direct maar meer indirect geïnspireerd werden door de
fotografie. Nog tot 8 jan. 2012 http://www.vangoghmuseum.nl/vgm/index.jsp?page=246466&lang=nl
Marijke van Warmerdam. In het museum Boijmans van Beuningen is een tentoonstelling van Marijke
van Warmerdam te zien. Zij maakt videokunst, de titel van de tentoonstelling
is: Dichtbij in de verte. Het werk van Marijke van Warmerdam
bestaat uit korte videofilms die als loop
vertoond worden. De filmbeelden laten een hele intense manier van kijken zien,
als beschouwer volg je deze intense blik. Soms gebeurt er nauwelijks iets in
het beeld en zie je alleen maar een sliertje melk door een glas water cirkelen,
op andere beelden volg je als het ware de wind die over een leeg industrieel
landschap waait. In een van de videofilms kijk je naar een raam waardoor een
sneeuwlandschap te zien is, waarin het tempo van sneeuwen beïnvloed lijkt te
worden door het roeren in het theekopje dat op de vensterbank staat. Dat werk
heet: roeren in de verte. Nog tot 22 jan. 2012 http://www.boijmans.nl/nl/7/kalender/calendaritem/622/marijke-van-warmerdam
GLOW. In Eindhoven is elk jaar het licht-in-kunst-en-architectuur
festival GLOW. Dit jaar was er voor het thema 'Waan en
Werkelijkheid' veel publiek aanwezig, in de week waarop het festival is,
bezochten maar liefst 360.000 bezoekers GLOW. Werk van Giny
Vos Cinema Today in de etalage van een kledingzaak,
toonde vergrote pixels van beelden van zwart-wit films uit de vroege cinema
maar ook van bewakingscamera's, geabstraheerde vlekken die van een afstand toch
duidelijk op filmbeelden leken. De projectie van Xavier
de Richemont op het Van Abbemuseum
met als titel: Burning Van Abbemuseum
zag er heel dramatisch uit en in deze tijd van bezuinigingen op cultuur ook nog
heel symbolisch. Les terraines vagues,
van Jacqueline Verhaagen bestond uit kleine
glimlichtjes in de Dommel, die af en toe oplichtten. Tamar
Frank had in een vijver een sprookjesachtige installatie getiteld 'Fireflies'. United Visual Artists
toonden een installatie met licht en geluid, waarbij het gedrag van de
bezoekers omgezet werd in licht en geluid. Karasic
& Van Gelder maakten een installatie waarbij bezoekers mee konden tekenen
door hun smartphone of i-pad
te gebruiken. Afwisselende werken, soms leunend tegen het kitscherige, tegen
technologisch design soms juist ook heel autonoom van karakter, zoals het werk
van Verhaagen. http://www.gloweindhoven.nl/
Dutch Design Week - Graduation Show Design Academy. Wanneer je eenmaal de graduation show van de Design Academy
bezocht hebt, kom je elk jaar weer kijken. Het enthousiasme
van de studenten die over hun eigen afstudeerprojecten vertellen, in combinatie
met de hoge kwaliteit van de ontwerpen maakt het elk jaar weer een feest van de
inventiviteit. Dit jaar bezochten wederom veel mensen de graduation
show: 180.000 bezoekers in 1 week. Een greep uit de meest interessante
ontwerpen: Bachelor studenten Tom Loois met zijn App: Blank Ways, de app die je navigeert naar plaatsen waar je nog niet eerder
bent geweest http://cargocollective.com/tomloois#2159977/Blank-Ways;
Dennis van Melick toonde zijn innovatieve ontwerpen
voor verkeerslichten: http://www.designacademy.nl/EVENTS/GRADUATION2011/Projects.aspx?studentId=1254.
De mijnenjager van Massoud Hassani
was zowel een mooi maar vooral ook een nuttig ontwerp http://massoudhassani.blogspot.com/.
Master student Itay Ohaly ontwikkelde in het project Design & Chaos, nieuwe
vormen van creatieve processen waarin toeval een belangrijke rol speelt,
voorbeelden hiervan zijn te vinden op: http://www.ohaly.com/. Bij de Dutch Design Awards
werd Bart Hess zeer terecht verkozen tot jonge
ontwerper van het jaar. http://barthess.nl/
Urs Fischer. Werk van de kunstenaar Urs Fischer is in de expositie 'RAW' van Fundament Foundation
te zien, www.fundamentfoundation.nl en daarnaast heeft Fischer
ook werk op de biënnale van Venetië in de Arsenale. Daar
heeft hij een exacte replica van het werk van Giambologna
gemaakt van paraffine: al vanaf het begin brandt dit werk dus langzaam op. Naar
dit werk keek een toeschouwer, een man met gele broek, colbert en zwarte
hoornen bril. Hij is bijna opgebrand. Zijn hoofd is er vanaf gevallen, alleen
zijn benen branden nog. Ook een tweede replica van deze bezoeker is langzaam
aan het opbranden: zijn schedel is al bijna leeg. Ook een bureaustoel is bijna
opgebrand. Bijna alle toeschouwers die het werk zagen, smolten als het ware
voor dit werk. http://www.mixedgrill.nl/2011/06/04/de-kaarsen-van-urs-fisher/.
Fischer maakt werken die van tijdelijke aard zijn.
Hij lijkt daarbij enerzijds actie te voeren tegen de kunst als een soort anti-kunst, waarbij hij de eeuwigheidswaarde van kunst
opblaast en het verval van de kunstwerken juist in beeld brengt. Anderzijds is
zijn werk een hedendaagse variant op de Vanitas
werken uit de zeventiende eeuw. Voor 'RAW' maakte Fischer
een reeks werken in het park de Oude Warande, van ongebakken klei. http://www.fundamentfoundation.nl/lustwarande/kunstenaars/urs-fischer-2/ en http://internet-art-shop.com/noteslog/?p=7321
Door de regen en zon zijn veel van deze werken vergaan inmiddels. Een werk dat
bestond uit een verzameling fruit en een schedel in klei - een letterlijke
verwijzing naar een Vanitas stilleven - plaatste hij
midden op een pad waar dagelijks veel wandelaars en fietsers gebruik van maken.
Anish Kapoor. Ascension & Dirty Corner. Momenteel is er veel werk van Anish Kapoor te zien: in De Pont in Tilburg is zijn werk 'Vertigo' te zien. In Venetië in de San Giorgio
Maggiore een installatie getiteld 'Ascension'. En in Milaan zijn er twee exposities in de Rotonda di Via Besana, en in de Fabbrica del Vaporo 'Dirty Corner'. Informatie
is te vinden via: http://www.anishkapoormilano.com/.
Het werk van Kapoor in Venetië is een installatie waarbij een tornado via
mistmachines en ventilatoren opgewekt wordt. Technisch ingewikkeld, maar het
beeld is verbluffend: vooral in de context van de kerk-architectuur
van Palladio. Kapoor wilde een object maken dat
immaterieel is. Dat is hem erg goed gelukt. Hoewel het technisch af en toe
lastig blijkt om het werk goed te laten functioneren in deze kerk, en het
klimaat van Venetië, is het beeld wanneer de tornado ontstaat, heel
indrukwekkend om te zien. In Milaan is in de Rotonda di Via Besana een reeks van de
gebogen spiegels te zien, die vervreemdende visuele beelden tonen van de
beschouwer zelf en de ruimte met de andere werken, waaronder de installatie 'My
Red Homeland'. Tot slot het werk 'Dirty Corner' in de
Fabrico del Vaporo:
voorafgaand moet de bezoeker een verklaring ondertekenen dat deze geen last heeft
van een slechte gezondheid, hartklachten, paniekaanvallen of
claustrofobie.....Dat is geen overbodige verklaring. Wanneer je het werk
instapt, word je geconfronteerd met complete duisternis, een gebrek aan visueel
referentiekader, het onbekende niets. Het vergt enige moed om over de drempel
te stappen in het niets, en daarin vervolgens zelf op te lossen.
INCEPTION. De nieuwe film van Christopher Nolan over
(lucide) dromen, de droom in de droom, en het implanteren van ideeën in het
brein van anderen is bijzonder intrigerend. Nolan
zoekt de grens op tussen de Hollywood blockbuster
(spanning, specialeffects, sterren in de hoofdrol,
technisch hoge kwaliteit van de filmbeelden) en de Independent film
(geraffineerde verhaallijnen, verrassende wendingen, grote complexiteit, open
einde). In Memento draaide het
concept van de film om geheugen en geheugenverlies; in Insomnia stond slapeloosheid
centraal; in The Prestige ging het
over illusies, verschijn-en-verdwijntrucs en
dubbelrollen; The Dark
Knight bracht de totale chaos en anarchie in
beeld. Nu dan Inception,
daarin wordt een spel met de kijker gespeeld: Wat is realiteit? en wat is de
droomwereld? Het is een bekende thematiek uit bijvoorbeeld de films van David
Lynch (in Twin Peaks, de
beroemde droomsequentie waarbij de acteurs achterstevoren spraken en acteerden,
en waarna de beelden teruggespeeld werden en in Inland
Empire). Wat maakt de film Inception de moeite waard?
aanvankelijk lijkt het alsof je in een doorsnee Hollywood-blockbuster
beland bent, maar het tempo en de complexiteit van het verhaal zijn zo
groot/hoog dat je blik geboeid blijft. Ook naderhand levert de film stof tot
bespiegeling op. Het beklemmende van dromen en nachtmerries is goed in beeld
gebracht; het chaotische van in elkaar overvloeiende droomsequenties eveneens.
Stilistisch is het een herkenbare Nolan-film
geworden, met veel blauwtinten, high-tech elementen,
veel sterk-realistisch evenals heel surrealistisch
ogende specialeffects en de herkenbare, draaiende
camerabewegingen. Het meest fascinerend is naar mijn mening toch het film
concept waarbij het infiltreren in dromen (door een beveiliger die
gespecialiseerd is in "subconscious security"), en daarbij een idee implanteren (inception "If you
are going to perform inception you need
imagination") de kern vormt, aan de hand
waarvan Nolan een spel speelt met de kijker. Zo
worden verbanden gelegd tussen het verbeelden van surrealistische droomwerelden
en de magie van film en het creëren van nieuwe werelden in de film. Deze geven
het geheel een gelaagdheid die deze fantasierijke-film
tot een film die je gezien-moet-hebben maakt. In veel
recensies wordt de link gelegd met computergames, vanwege de 'levels' waarin de dromen in de film voorkomen en waarbij je
als kijker zelf onderdeel bent van het (vormen van het) filmverhaal, omdat je
zelf de verbanden steeds moet leggen. http://inceptionmovie.warnerbros.com/ en een uitvoerige recensie op: http://chud.com/articles/articles/24313/1/REVIEW-INCEPTION/Page1.html
"Elke burger verdient een kans op
kunst en cultuur." In NRC Handelsblad van zaterdag 8 mei 2010 staat op
de opiniepagina een lezenswaardig artikel. Daarin wordt een
zeer terecht pleidooi gehouden voor het in stand houden van een goed
kunstklimaat, door niet massaal en onverantwoordelijk te gaan schrappen in
subsidies op kunst, zoals meer dan 60% van het Nederlandse publiek (volgens een
nova enquête) en veel politieke partijen willen doen. Er staan in dit
opiniestuk een aantal punten in die heel belangrijk zijn om te blijven
benadrukken t.a.v. de waarde van kunst. Het schrappen van subsidies nu, zonder
dat er een goed klimaat is voor verzamelaars van kunst of sponsors voor kunst,
zou betekenen dat we voor de toekomst iets heel wezenlijks gaan schrappen, wat
we nu misschien niet goed realiseren. Het artikel geeft terecht nog eens een
keer de noodzaak van kunst voor iedereen aan:
"- Kunst
is iets waar iedereen recht op heeft.
- Kunst draagt
bij aan het menselijk welzijn.
- Kunst vraagt
inspanning, ze gedijt bij een groeiend bewustzijn en een voortdurend proces van
belangstelling opbrengen.
[...] Maar die
kunst moet er wel zijn. Zonder subsidie gaan theatergezelschappen op de fles,
wordt het stil op muziekpodia en sluiten musea. Kunstonderwijs is onzin als het
onderwerp van de lessen is verdwenen. Talent stormt niet meer aan als het bij
gebrek aan voorbeelden niet weet in of tegen welke richting het stormt. " uit: Elke burger
verdient een kans op kunst en cultuur, opiniepagina. Daarnaast zijn echter
natuurlijk ook de toeristische trekpleisters van de toekomst (zie hieronder) de
vernieuwende kunstenaars die nu subsidie nodig hebben om hun pionierstraject te
kunnen volgen. Kunst houdt de mens een spiegel voor, de spiegel van 'la condition humaine'
wezenlijk voor reflectie en als tegengif tegen alledaagsheid, populisme,
vooroordelen en massaliteit. Zaterdag 8 mei, 2010.
De Dans van Matisse. Tot 9 mei 2010 is De Dans
van Matisse op de tentoonstelling van Matisse tot Malevich, pioniers
van de moderne kunst uit de Hermitage in
Amsterdam te zien. Het blijft een zinderend en dynamisch
werk van Matisse, dat de moeite waard is om speciaal
te gaan bekijken. In slechts 3 contrasterende kleuren en vereenvoudigde figuren
die dansen in een kring, wordt het gevoel van een uitbundige dans krachtig gevisualiseerd.
De hele tentoonstelling is de moeite waard om te bekijken, met prachtige werken
van Matisse (naast de Dans is ook de rode kamer te
zien, en daarnaast nog een aantal de kleine kleurrijke stillevens -stilleven
met serviesgoed en fruit uit 1902 - die heel bijzonder zijn), Kandinsky (met een groot doek als Compositie VI uit 1913, maar ook kleine werken zoals Murnau, voorstudie van Landschap met groen huis
uit 1908), Dufy, Manguin,
van Dongen, De Vlaminck, Derain,
Picasso en Malevich met zijn zwarte vierkant. Deze
werken uit de Hermitage zijn oorspronkelijk afkomstig uit de collecties van de
pionierverzamelaars Morozov en Sjtsjoekin.
De fotobeelden van de huizen van deze verzamelaars spreken tot de verbeelding:
te zien is hoe het negentiende eeuwse interieur
volgepakt was met de meest avant-gardistische moderne kunst. Wat een visionaire
blik hebben deze verzamelaars gehad, en wat een lef om in die tijd deze
vernieuwende kunst te tonen en de pionierkunstenaars te steunen. De
tentoonstelling en de catalogus besteden terecht veel aandacht aan de rol van
deze verzamelaars zonder wie deze moderne kunst mogelijk niet behouden gebleven
was. Zoals zo vaak het geval is geweest met moderne kunst werd deze
aanvankelijk verworpen door het brede publiek, maar nu is deze tentoonstelling
een absolute kaskraker, door een breed publiek van jong en oud, bezocht. Maar
voor hedendaagse vernieuwende kunst blijft dit brede publiek intolerant: als
het aan 60% van het Nederlandse publiek zou liggen, zou er in de nieuwe begrotingen
minder geld moeten gaan naar subsidies voor vernieuwende kunst. Deze
tentoonstelling maakt duidelijk dat er in dat geval nieuwe pionierverzamelaars
zullen moeten komen om de meesterwerken van de toekomst voor het grote publiek
te behouden...of er kunnen geen meesterwerken meer gemaakt, verzameld of
getoond worden. Vrijdag 23 april 2010.
Folkert de Jong in het Groninger Museum. In het Groninger Museum was tot 11 april
2010 een overzichtstentoonstelling
van het werk van Folkert de Jong te
zien. Folkert de
Jong maakt verontrustend en soms bizar werk met figuren van bouwschuim gemaakt,
in installaties geplaatst. De zachte pasteltinten van het schuim zijn vaak in
extreem contrast met de voorstellingen van de figuren, die - zoals bijvoorbeeld
in het werk the Iceman Cometh
- verwrongen lijven van marcherende soldaten tonen, en een brede grimaslach op
het gezicht. Het effect is sterk vervreemdend, potsierlijk en afschrikwekkend
tegelijk. Ook het contrast tussen de grote precisie en aan de andere kant de
grove afwerking van verf/kleur waarmee de werken gemaakt lijken te zijn, is
vervreemdend. In het werk The Sculptor, The Devil and The Architect laat dit vervreemdende contrast
eveneens zien. Met heel veel detaillering is de architect in zijn roze en
blauwe 'krijtstreeppak' weergegeven, ook de gebouwen van de architect zijn heel
nauwkeurig gemaakt, maar de duivel daarentegen lijkt een met pek overgoten
hoofd te hebben, zonder dat zijn sardonische glimlach aangetast is. Het werk
van Operation Harmony, laat allesbehalve harmonie
zien, op het geometrische raster na. De ogenschijnlijk uit de zeventiende eeuw
afkomstige 'soldaten' lijken onthoofd en zijn geklemd tussen een raster van
roze schuim. De gitzwarte hoofden van de soldatenfiguren laten in een
afschrikwekkende grijnslach parelwitte tanden zien, en glimlichtjes in de ogen
terwijl er ogenschijnlijk helemaal niets is om over te lachen, integendeel. De
vervreemdende combinaties van indrukken, sensaties en effecten leveren stof tot
nadenken op. Woensdag 24 maart 2010.
Photography in Reverse en Prune
in FOAM. In FOAM Amsterdam
is een tentoonstelling met werk van een nieuwe generatie fotografen te zien (Photography in Reverse) en
fotografie waarin de grens tussen realiteit en abstractie opgezocht wordt
(Prune). In het werk van de nieuwe generatie fotografen,
zijn ontwikkelingen te zien die zowel voortkomen uit het medium fotografie,
zoals de ontwikkeling van de digitale fotografie, die andere mogelijkheden met
zich meegebracht heeft zoals het gebruiken van geometrische pixels (in plaats
van korreligheid in analoge foto’s), het digitaal bewerken van foto’s.
Daarnaast zijn er ook invloeden uit de hedendaagse beeldende kunst te zien:
collages, assemblages en installaties worden gebruikt als drager van de
fotobeelden. De beelden zelf zijn zowel te relateren aan de fotografie als aan
de beeldende kunst, waarbij de foto’s die niet alleen formeel maar ook
inhoudelijk experimenteel zijn, het meest intrigeren. In de tentoonstelling
Prune zijn fotowerken te zien van gerenommeerde fotokunstenaars als Thomas Ruff ( Casini ), en daarnaast bijzonder goed werk van Julian Faulhaber (werk is ook te zien in Foam
magazine en op de website van LA galerie) Het werk van Faulhaber is verwant aan de Duitse fotografen als Ruff en Gursky, maar is heel
strak gestileerd en gecomponeerd. De kleuren zijn extreem helder, en de
technische kwaliteit van de foto’s is heel hoog. Toch zijn het geen steriele
beelden, doordat er een link naar de realiteit te zien blijft. Vrijdag 4 december 2009.
Dutch Design Week In de week van 17 tot en met 25 november 2009
vond de dutch design week plaats in Eindhoven.
Op veel locaties was er aandacht voor design. In het Van Abbe
museum was de expositie Take on
me (take me on) een
alternatieve productiefabriek met verschillende ontwerpbureau’s
en ontwerpers: Metahaven, Orgacom, Conditional Design en Acclair.
Het bureau Acclair meet via hersengolven, wat mensen van kunst
vinden. Kunst kun je waarderen vanwege de kunsthistorische of economische
waarde. Acclair wil echter een meer democratisch
principe onderzoeken: wat vinden verschillende mensen van kunst? Als beschouwer
krijg je een koptelefoon met sensoren op, waarmee tijdens het kijken, je
hersengolven gemeten worden. Deze data worden door Acclair
verzameld en op basis daarvan kijken zij hoe mensen naar kunst kijken en wat
zij waarderen. In de witte dame was de expositie van de studenten van de Design
Academy te zien, in de Krabbedans
een expositie met modestudenten van diverse modeopleidingen. In het Strijp-S gebouw waren verschillende ontwerpers en ontwerpbureau’s vertegenwoordigd, zoals het Rotterdamse
ontwerpersduo wandschappen.
The Art of Fashion In museum Boijmans van Beuningen is momenteel een tentoonstelling
met experimentele modeontwerpen te zien. Het werk van Hussein Chalayan is bijzonder innovatief en interessant. Hij lijkt
de tijd ver vooruit te zijn, en komt met volkomen nieuwe beelden. Er is een
installatie te zien, waarin een etalagepop met een ontwerp van Chalayan in een vitrine gevuld met water drijft. Camera’s
brengen vanuit diverse posities het werk in beeld. Op schermen is te zien welke
mysterieuze beelden daardoor ontstaan. Ook het werk uit de collectie Inertia van Chalayan is bijzonder
vernieuwend. Het is een reeks van kledingstukken waarin beelden van
versplinterende voorruiten gecombineerd met organische vormen te zien zijn,
deze zijn in drie dimensies gevormd met een soort foam
of rubber. Ook experimenteert Chalayan met
technologie en heeft hij kledingstukken gemaakt die met een afstandsbediening
te veranderen zijn.
Bill Viola – De Pont. In museum De Pont
is een tentoonstelling van Bill Viola te
zien getiteld Intimate Work . Er zijn zowel
oudere werken te zien als recente videowerken.
In de nieuwere werken valt op hoe geavanceerd de videotechniek van Bill
Viola is: flatscreens met diepzwarte achtergronden en
heldere, scherpe beelden te zien zijn. Het paradoxale is, dat de werken van
Bill Viola soms heel complex geconstrueerd zijn en tegelijkertijd over heel
herkenbare menselijke emoties gaan. In de wolhokken van museum De Pont komen de
wat kleinere werken heel goed tot hun recht. Er zijn een aantal recentere
werken (uit 2007) zoals het werk An Ocean Without A Shore, waarin Bill Viola de grens tussen leven en dood
heeft willen symboliseren. Mensen lopen van een afstand naar de kijker, ze zijn
dan grijs van kleur, met een grove korrel in beeld gebracht. Vlak voor de
kijker lopen zij door een scherm van water heen. Je ziet het water alle kanten
opspatten en langzaam komen de mensen dan helder, in kleur in beeld. Zij
blijven staan, en dan keren zij zich weer om, om vervolgens door het scherm
heen te stappen, en weer tot grofkorrelige, grijze beelden in het niets op te
gaan. Een werk uit een oudere reeks, The Last Angel , uit de reeks Five Angels for the Millennium,
blijft een fascinerend werk. Het duurt eindeloos lang, voordat je als kijker
iets kunt ontwaren: je ziet een wateroppervlak, of je kijkt van onder het
wateroppervlak naar boven. Het water golft langzaam, vertraagd. Je hoort
geruis, en na verloop van minuten begint het oppervlak meer te bewegen en zie
je meer reflecties. Dan opeens verschijnt er een mensfiguur die uit het water
omhoog lijkt te komen en even plotseling weer verdwenen is. Het werk observance intrigeert eveneens: je ziet mensen in een
lange rij, heel traag, een voor een naar voren komen, en zij zien dan iets wat
hen hevig emotioneert. Als toeschouwer weet je niet wat zij zien, maar je
ervaart hun emoties wel heel direct en sterk.
Shepard Fairey
In het ICA in
Boston is het populaire werk van Shepard Fairey te zien en vanaf 24 september is zijn werk te zien
op de bouwhekken bij het CS in Amsterdam. Shepard Fairey is vooral bekend
geworden door zijn Hope-poster voor Obama. Zijn werk
laat een combinatie zien van graffiti/stencil-achtige
technieken, gecombineerd met collages en zeefdruk-achtige
technieken. Hij verwijst in zijn werk naar russische
constructivistische kunst, pop-art en streetart zoals graffiti en sticker-art.
Er ligt een sterke nadruk op maatschappij-kritische
teksten, symbolen en voorstellingen. In zijn werk obey-giant heeft hij
posters gemaakt, voor een denkbeeldige campagne. Deze posters zijn op straat
verspreid, en daarvan heeft hij foto’s gemaakt. Deze foto’s zijn weer opgenomen
in zijn werk. Ook in Amsterdam zijn de obey-giant
posters te zien en is er op de bouwhekken
bij het CS in Amsterdam een expositie van zijn werk te zien vanaf 24
september 2009. Het werk van Shepard Fairey heeft enige verwantschap met het werk van Banksy. Banksy heeft een expositie in Bristol, waar hij o.a.
een zwemmende visstick
geëxposeerd heeft.
Michael
Raedecker – Gem, Den Haag. In
GEM in Den Haag is recent
werk te zien van Michael Raedecker. De
schilderijen hebben ogenschijnlijk traditionele onderwerpen als landschappen en
stillevens. Maar wat het werk intrigerend maakt is de gelaagdheid van
voorstelling en vormgeving: ‘superficial’ een hoek
van een tafel met tafellaken en borden, waarvan de lijnen benadrukt zijn door
geborduurde delen. In een ander werk zie je de voorstelling van een oude, kale
badhanddoek, waarvan de patronen en lijnen tegelijkertijd naar de concrete
badhanddoek als naar abstracte schilderkunst verwijzen. De werken zijn veelal
grijsgroen van tint, alsof het om verbleekte foto’s gaat. Foto’s lijken soms
ook ten grondslag te hebben gelegen aan een aantal werken, zoals het werk met
de titel ‘on’. Daarin zie je een palen met draden
waaraan lampen opgehangen zijn, refererend aan een feest dat voorbij lijkt te
zijn. De manier waarop de borduursels aan de ene kant concrete, tactiele vormen
zijn, maar tegelijkertijd ook verwijzen naar fotografische beelden maakt het
werk erg intrigerend. Dinsdag 14 juli 2009
David Claerbout
en Steve McQueen – Museum
De Pont.
In De Pont was vandaag de laatste dag dat
de tentoonstelling met videowerken van David Claerbout
te zien was. Daarnaast is er momenteel ook nieuw videowerk van Steve McQueen te zien. David
Claerbout dwingt je als kijker rust te nemen om zijn
trage, verstilde beelden te kunnen bekijken. Bij sommige werken is het moeilijk
de tergend traag wisselende beelden te blijven bekijken, de door Claerbout afgedwongen rust leidt dan juist tot eerder een
gevoel van onrust. Maar een aantal werken houdt je blik vast. Long Goodbye
laat heel erg vertraagde beelden zien van een vrouw die een dienblad met thee
naar buiten draagt en op een tafel zet. Elke beweging is zo extreem vertraagd
dat je aandacht op elk miniem detail gericht wordt. Bijzonder aan dit videowerk
is ook het licht en de schaduw van de beelden die in sommige momenten juist
versneld lijken te gaan. Dit levert een fascinerend beeld op. In Riverfall zie je op twee aparte schermen twee
verhalen die al snel verband met elkaar lijken te houden. Maar de beelden zijn
niet eenduidig, het verhaal is niet de drager, dat zijn de beelden van een man
en een vrouw die in een landschap lopen. Pas aan het einde van de film worden
de overeenkomsten tussen de twee beeldschermen steeds nadrukkelijker. Daardoor
ontstaat de eenheid in dit werk. Steve McQueen heeft in de project-zaal
een werk getiteld Gravesend/Unexploded
waarin juist wel een verhaal verteld wordt. Toch is ook hier geen sprake van
een eenduidige of talige narratieve structuur, maar de beelden vertellen het
verhaal over de strijd om Coltan in Congo. Het werk blijft boeiend door de afwisseling tussen
de weidse beelden van landschappen en de soms abstracte beelden van de
close-ups van de werkers die het erts winnen, afgewisseld met beelden van de
verwerking van colton in het laboratorium. Deze
beelden worden sterk ondersteund door een ritmische montage en grote contrasten
in de geluiden. Zondag 28 juni 2009.
Grotto/Stardust
– Fundament Foundation. Fundament
Foundation heeft een paviljoen – de Grotto -
geopend in de Warande. Dit paviljoen van de kunstenaar Callum
Morton, is een strak glazen en spiegelend gebouw, met binnen in dit omhulsel
een grotto, die in de avond verlicht wordt en dan pas
goed zichtbaar is. In het kader van de opening is een
tentoonstelling ingericht in de Warande met als titel Stardust. Het concept van Stardust gaat over het verlangen naar
oneindigheid in het besef van eindigheid en hoe kunstenaars dit met
reflecterende materialen uitdrukken. Opnieuw is het een tentoonstelling met
internationale hedendaagse beeldende kunst van hoog kaliber. Met werk van Dan Graham, Ugo Rondinone,
Terence Koh, Maria Roosen, Jedediah Ceasar, Björn Dahlem e.a. is het een bijzondere en opnieuw verrassende
tentoonstelling in de Warande geworden, waarbij het concept van Stardust op
steeds verschillende manieren door kunstenaars benaderd is.
Een kunstwerk
waaraan je bijna voorbij zou lopen is het werk van Hendrik-Jan
Hunneman. In een van de bospaden staat een op het
eerste gezicht onopvallend bankje. Dit bankje is met een patroon van gaten
doorboord. Een aantal van de gaten is opgevuld met ronde spiegeltjes, met de
tekst ik ben je vergeten. Het werk
roept meteen allerlei verschillende associaties en vragen op en krijgt daardoor
een gelaagde betekenis. Heel bijzonder werk. Zaterdag 27 juni 2009.
Durf te dromen maak het waar!, Geëngageerde kunst & millenniumdoelen.
Deze opdracht voor
leerlingen in 6 vwo is op deze website te vinden. Twee leerlingen uit 6
vwo: Hannah en Sanne hebben heel bijzondere uitwerkingen gemaakt waarbij de
invloed van mediavermaak een belangrijke rol speelt om de millenniumdoelen
onder de aandacht te brengen. Hannah
heeft het millenniumdoel: terugbrengen van de kindersterfte, als onderwerp
gekozen. Zij heeft een
concept voor een game ontwikkeld, waarbij je als speler in elk level steeds
verder (moreel) betrokken raakt bij de problematiek van kindersterfte (van
kindsoldaten). Sanne heeft een TV-programma concept
ontwikkeld Holland’s Next Rich Girl,
waarbij zij op een ironiserende manier de bekende competitie programma’s een
andere lading geeft. Het hebzuchtige streven naar extreme rijkdom wordt door
Sanne op een ironisch-kritische manier in beeld
gebracht. Vrijdag 26 juni 2009
Chicago, The Transparent City gefotografeerd door
Michael Wolf.
Michael Wolf fotografeert het stedelijke landschap,
zoals in het recente werk/boek The Transparent City, waarin hij de architectuur en de
transparante gebouwen van de stad Chicago in beeld brengt. Op
Art Amsterdam was in juni zijn werk te zien bij galerie
Wouter van Leeuwen. In deze reeks foto’s ligt het accent op het strakke grid van wegen en gebouwen in grote wereldsteden zoals
Chicago. Afwisselend zijn de transparantie, de massaliteit en anonimiteit van
de strakke architectuur onderwerp van zijn foto’s, daarnaast focust hij ook op
allerlei details die de menselijke invloeden in deze urbane omgeving laten
zien.
De kracht van zijn
foto’s schuilt in deze combinatie van macro -en micro-elementen, zoals van de
stad Chicago, en in de combinatie van een zakelijke, technische, registrerende
stijl van fotograferen met een persoonlijke visie, aandacht voor de mens die
uit de opvallende details spreekt. Een aantal jaar geleden maakte Wolf het boek
Hong Kong: front
door/back door, waarin hij deze aanpak eveneens hanteerde. Op zijn website
zijn foto’s te zien, en links naar zijn boeken: http://www.photomichaelwolf.com/intro/index.html
De urbane
landschapsfotografie van Michael Wolf is verwant aan het werk van hedendaagse
fotografen van het urbane landschap, zoals Edward Burtynsky,
Bas Princen,
Naoya
Hatakeyama
en Scott Hocking. Zondag 21
juni 2009
Nexus symposium – Great!
Zondag 14
juni, was in het kader van het Holland Festival
in het Muziektheater aan het IJ in Amsterdam, het nexus-symposium met als titel: Great!.
Daarin een masterclass van Damien Woetzel,
en daarna een forumdiscussie voorgezeten door Rob Riemen met o.a. Hal Foster, René Boomkens, Jean
Clair, Roger Scruton, Heather Watts, Fiona Shaw en Damien Woetzel. Het was inderdaad Great!
Vooral de masterclass van Damien Woetzel,
voormalig eerste solodanser bij het New York City Ballet, was erg inspirerend.
In iets meer dan 1 uur gaf hij voorbeelden van dans, variërend van abstracte moderne
dans van o.a. George Balanchine, Jerome
Robbins maar ook van de spectaculaire tapdans van de Nicholas Brothers.
Aan de hand van deze videobeelden gaf hij uitleg over zijn specifieke uitvoering
van deze moderne dans. Daarna volgde er een korte masterclass met een van de
dansers die volgende week in de voorstelling van het Nationale Ballet - ‘De
Verloren Zoon’ van de choreograaf George Balanchine
- zal uitvoeren in het kader van het Holland Festival en 100 jaar Les Ballets Russes. Damien Woetzel liet het publiek
vervolgens meedansen, en sloot af met een dansfilmpje
van Matt, die ronddanst in de hele wereld en daarmee veel bijval krijgt.
Daarna was de forumdiscussie over wat ‘Great Art’ is
en wie dat bepaalt op basis waarvan. De inhoud van deze discussie en de essays
van de verschillende panelleden worden in het nieuwe nummer van nexus opgenomen. Zondag 14 juni 2009.
Animatiefilm met echte ogen?
In een Canadese
animatiefilm van de filmmakers Chris Lavis, Maciek Szczerbowski
is een nieuwe combinatie gemaakt waarin de animatiefilm-figuren
echte ogen hebben. In een filmpje op youtube leggen de makers uit wat hun ideeën
waren voor deze film, en hoe de animatie van de ogen
gemaakt is. Het filmpje is in zijn geheel te zien op: http://www3.nfb.ca/webextension/madame-tutli-putli/
. In een artikel in NRC
handelsblad van 2 april wordt deze film in het kader van het STRP festival
in Eindhoven besproken. Zondag 5 april
2009.
Elixir van Pipilotti
Rist in het Boijmans
In het museum Boijmans van Beuningen in Rotterdam is tot en met 10
mei een overzichtstentoonstelling te zien van de videokunst van Pipilotti Rist. Zij maakt installaties,
waarbij video’s op grote schermen, bewegende doeken, op vloeren en plafonds te
zien zijn. Deze installatie is een totaalkunstwerk, met als titel Elixir.
Als toeschouwer moet je je schoenen uitdoen en kun je
liggend op een stapel tapijten; lopende over videoprojecties op vloeren;
zittend op de grond naar alle werken kijken. Het geheel ademt door de
kleurrijke, associatieve beelden, en de rustige muziek een soort droomwereld
uit. Zaterdag 21 maart 2009
Orkater – Kamp Holland
Dinsdag 27
januari werd de voorstelling Kamp Holland van theatergroep Orkater
opgevoerd in de schouwburg in Tilburg. Bijzonder aan deze
voorstelling is natuurlijk de actuele context: een voorstelling over het leven
van soldaten die in Kamp Holland gelegerd zijn. In ondergoed, in een eenvoudig
decor met een rockband als begeleiding, speelden de acteurs op overtuigende
wijze hoe het soldatenleven in Kamp Holland is. Daarvoor hebben zij
vooronderzoek gedaan door naar Kamp Holland te gaan, en met soldaten te spreken
en ook op een patrouille te gaan. De voorstelling is erg evocatief en roept met
weinig middelen veel op aan de spanningen die soldaten voelen in Kamp Holland.
Het maakt ook de dilemma’s zichtbaar die soldaten meemaken: soms is er geen
tijd om genuanceerde afwegingen te maken, maar moet je direct handelen en voor
je eigen leven of dat van je medesoldaten opkomen. Indrukwekkend spel/muziek en
indrukwekkend dat in het publiek soldaten aanwezig waren die uitgezonden zouden
gaan worden…Dinsdag 27 januari 2009.
The Big Ask
Waarom wordt
er niet veel harder aan milieu-maatregelen gewerkt
als we eigenlijk zo goed weten wat er gebeurt als we niets doen? Dat is de centrale vraag die The Big Ask ons - maar ook de politiek – stelt. In een filmpje ‘Act
Now’ wordt de urgentie van klimaat-maatregelen
goed in beeld gebracht. Op de website van www.thebigask.be/nl/
is het filmpje te bekijken, maar ook is er veel informatie over het klimaat te
vinden. December 2008.
Australian Dance
Theatre – Giselle
Donderdag 9
oktober trad The Australian Dance
Theatre met G (for
Giselle)
op in de schouwburg in Tilburg. De voorstelling was gebaseerd op de dans
klassieker Giselle. Het
decor bestond uit een LED
scherm, waarop in teksten heel associatief de verhaallijn van Giselle weergegeven werd. De dansers dansten in een
evenwijdige lijn aan dit scherm van links naar rechts op het podium. Door de
snelheid leek het af en toe alsof je filmbeelden bekeek. Het begin was langzaam
maar het tempo werd steeds verder opgevoerd. Het kenmerkende dansvocabulaire
van The Australian Dance Theatre is opgebouwd uit een mix van academische dans,
moderne dans, yoga en acrobatiek. De verwijzingen naar Giselle
waren indirect, associatief en aangepast op een hedendaagse wereld. Donderdag
9 oktober 2008.